کافه آلپا

حضرت آیت الله منتظری به ملکوت اعلی پیوست

یکشنبه بیست و نهم آذر ۱۳۸۸ | 23:31 | <<* آل پا *>> -

آیت الله العظمی حسینعلی منتظری از مراجع معظم تقلید شیعیان جهان شنبه شب، در هشتاد و هفت سالگی در شهر قم به ملکوت اعلی پیوست.

- ویدیو: مراسم عزاداری در نقاط مختلف ایران

- ویژه: مراسم تشییع دوشنبه 30 آذر ساعت 9 صبح

احمد منتظری، فرزند آیت الله منتظری در گفت و گو با خبرگزاری ایلنا خبر درگذشت این روحانی منتقد را تائید کرده و گفته است که روحانیون بلندپایه قم در بیت آیت الله منتظری حضور یافته اند.

طبق اخبار آیات صافی گلپایگانی، موسوی اردبیلی، شبیری زنجانی، صانعی، بیات زنجانی، طاهری خرم آبادی، محقق داماد و امینی (امام جمعه قم) در منزل آقای منتظری حضور یافته اند.
این خبرها حاکی از آن است که جمعیت زیادی در برابر بیت آیت الله منتظری در قم جمع شده اند.
در خیابان های نجف آباد، زادگاه آقای منتظری نیز جمعیت زیادی در خیابان ها دیده می شود که با سر دادن شعارهایی، به عزاداری مشغولند.
طبق اخبار، حضور نیروهای امنیتی در قم و نجف آباد محسوس است.
قرار است مراسم خاکسپاری آیت الله منتظری فردا دوشنبه، سی آذر در قم برگزار شود. بنا به اعلام دفتر آیت الله منتظری، پیکر این مرجع شیعه در حرم حضرت معصومه دفن خواهد شد.

آل پاچينو با يک کتاب به سينما برمي گردد

چهارشنبه بیست و پنجم آذر ۱۳۸۸ | 13:43 | <<* آل پا *>> -

امتياز جديدترين اثر «فيليپ راث» نويسنده نام آشناي امريکايي اين بار به وسيله آل پاچينو خريداري شد. به گزارش ايبنا به نقل از نيويورک تايمز، چهار چهره معتبر سينماي امريکا قصد دارند به اتفاق جديدترين اثر «فيليپ راث» با عنوان «افول» را روي پرده ببرند. اين نخستين باري است که «آل پاچينو» با خريد حق اقتباس سينمايي يک رمان قصد کرده است در آن اثر بازي کند. او در اين فيلم بازي در نقش اصلي را بر عهده گرفته است. اين کتاب که زندگي يک بازيگر سالخورده را روايت مي کند از اميد او پس از آشنايي جديد سخن مي گويد. «بري لوينسون» ديگر چهره شاخصي است که با داشتن يک جايزه اسکار در کارنامه سينمايي اش، اين اثر را کارگرداني خواهد کرد. او پيش از اين براي «رين من» نظرها را به سوي خود جلب کرده بود. «بوک هنري» 79ساله که تجربه نوشتن فيلمنامه يي چون «فارغ التحصيل» را در کارنامه هنري اش دارد نيز کار نوشتن فيلمنامه اين اثر را بر عهده گرفته است. «پت کيگزلي» ديگر چهره يي است که در اين فيلم حضور خواهد يافت. کارگردان اين اثر معتقد است آل پاچينو با وجود اينکه هيچ گاه از صحنه کناره گيري نکرده اما با توجه به عشق شديدش به بازي در سينما مي تواند به خوبي از اجراي اين نقش برآيد و با شخصيت اصلي همذات پنداري کند. فيليپ راث نويسنده نام آشناي امريکا که هر سال از اميدهاي کسب جايزه نوبل ادبيات است، تاکنون دو بار برنده جايزه ملي کتاب امريکا و نيز جايزه پوليتزر شده است.

خوکها (pigs)

یکشنبه بیست و دوم آذر ۱۳۸۸ | 23:46 | <<* آل پا *>> -

آدم گنده،آدم پست،تو چقدر مضحکی!

با آن قیافه ات،چقدر هم به خودت رسیده ای .چقدر مسخره ای !

و موقعی که دستت را روی قلبت گذاشته ای

فقط برای خنده خوبی

تو یک دلقکی موقعی که سرت را در سطل خوک ها کرده ای

و می گویی بچه ها همینطور بکنید و بکنید

مدفوع خوک ها روی لب چاقت افتاده

امید به پیدا کردن چه چیزی داری ؟

موقعی که ته معدن خوک هایی!

تو باعث خنده ای

اما راستش را بخواهی باعث گریه ای

در ایستگاه اتوبوس ، با کیف بزرگت ، تو چه مضحکی !

پیرزن زپرتی ،تو چه مضحکی

تو مانند شیشه ای شکسته می تابی

تو باعث خنده ای

تو لایق خنده ای

تو از احساس بی احساسی ماشینی لذت می بری

و با هفت تیر دستی ات خوشی

تو باعث خنده ای

اما در واقع باعث گریه ای

آهای ، کاخ سفید

چقدر تو مسخره ای

ای موش خانگی که به خانه ات مغروری

چقدر تو مسخره ای

تمام سعیت این است که ما احساساتمان را به خیابان ها نیاوریم

تو تهدید بزرگی هستی

لبهایت بسته و پاهایت سرد

آیا فکر می کنی کلاه سرت گذاشته اند ؟

خاک بر سرت!

باید موج شیطانی را نگه داری و آن را در درون پنهان سازی

مری تو یک خطری

اما در واقع باعث گریه ای .

راجر واترز 1977

ناگهان پايان مضراب

پنجشنبه نوزدهم آذر ۱۳۸۸ | 13:36 | <<* آل پا *>> -

فرامرز پايور درگذشت

ناگهان پايان مضراب

«از بچگي موسيقي را دوست داشتم و از همان موقع که پدرم موسيقيدانان را به منزل مان دعوت مي کرد تا برايشان برنامه اجرا کند، هميشه پاي ساز اينها تا ساعت هاي نيمه شب مي نشستم و گوش مي کردم. بعد هم در حدود 20 سالگي رفتم نزد استاد صبا. به خاطر اين رفتم پيش استاد صبا که علاوه بر اينکه در نت نويسي و نت خواني قوي بودند و با نت درس مي دادند، رديف را هم خيلي خيلي خوب مي دانستند و به مضراب ها و تکنيک هاي سنتور آن طوري که حبيب سماعي ساز مي زد آشنايي کامل داشت و به خصوص که سماعي خودش گفته بود اول بايد شاگردها پيش صبا کار کنند، تکنيک را ياد بگيرند و قوي بشوند؛ بعد بيايند پيش ايشان کار کنند. بعد از اينکه 10 سالي پيش صبا زدم، ايشان تقديرنامه يي براي من نوشتند و اجازه دادند با خودشان ساز بزنم در راديو. نوارهايش موجود است در وزارت فرهنگ و هنر.» فرامرز پايور با همان لحن تند و لهجه ويژه خودش اين حرف را زده بود، در سال هايي که چندان پير نشده بود. پايور چه مي دانست اما که سال ها بعد صفحه اول روزنامه ها راوي مرگش خواهند شد. 21 بهمن ماه امسال هم اگر مي رسيد و تمام مي شد، فرامرز پايور هم وارد 78سالگي مي شد. اما نشد که نشد. قلب او صبح ديروز در بيمارستاني در اقدسيه تهران در تپش اين روزهاي شهر ايستاد. دکترها با تاسف گفتند ديگر کاري از دست شان برنمي آيد. مضراب هاي جاودانش را کناري نهادند و پارچه سفيد را بر صورت خود و سنتورش کشيدند. که ديگر هيچ نغمه يي از سرانگشتان و از مضراب و از سنتورش به گوش نخواهد رسيد. فرامرز پايور درست در روزهايي رفت که مرگ هنرمندان يکي از پس ديگري در هياهوها گم شد. درست روزهايي رفت که بزرگي مي گفت «روح لطيف هنرمندان معضل هاي اجتماعي را برنمي تابد.» پايور 10 سال پيشتر بود که دچار سکته مغزي شد و از همان روز بود که ديگر سنتور نزد. آهنگ نساخت و بر هيچ صحنه يي پا نگذاشت.

پدرش علي پايور هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله نقاش چيره دست دوره قاجار بود که با نواختن ويولن، سنتور و سه تار آشنايي داشت. پس در خانواده يي هنرمند بزرگ شد. در 17سالگي، آموزش موسيقي را نزد استاد ابوالحسن صبا آغاز کرد و همچنين از محضر استاداني چون عبدالله دوامي و نورعلي برومند بهره برد. هنگامي که فرامرز پايور براي فراگيري سنتور به کلاس درس استاد ابوالحسن صبا در خيابان ظهيرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرين بازمانده سنتورنوازان نامي نسل قديم، حبيب سماعي، مي گذشت. در همين دوران، فرامرز پايور، يکي از برجسته ترين شاگردان استاد صبا شد و تا سال 1336 که استاد صبا درگذشت، از آموزش هاي او بهره برد.فرامرز پايور از سال 1333، فعاليت خود را در وزارت فرهنگ و هنر وقت و از سال 1337 تدريس سنتور را در هنرستان عالي موسيقي ملي آغاز کرد. او اولين سنتورنوازي بود که روي سنتور، نواسازي مي کرد و تنها در پي بداهه نوازي نبود. او نخستين آهنگسازي بود که ساز تخصصي او، سنتور بود.او سپس هارموني و کمپوزيسيون را در کلاس استاد بزرگ آن زمان، امانوئل مليک اصلانيان آموخت. در سال 1341 براي ادامه تحصيلات کلاسيک خود، از طرف وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان رفت. از دانشگاه کمبريج در زبان و ادبيات انگليسي دانشنامه گرفت. در اين سال ها، براي شناساندن موسيقي اصيل ايراني، از طرف دانشگاه لندن و دانشگاه کمبريج از او خواسته شد کنفرانس هايي در اين زمينه همراه با ساز خود ترتيب دهد. همه اين کنفرانس ها با موفقيت انجام شد و از سوي اين دانشگاه ها جايزه هايي دريافت کرد. پايور کار با خوانندگان بسياري از جمله عبدالوهاب شهيدي، محمدرضا شجريان، محمودي خوانساري، احمد ابراهيمي، خاطره پروانه، سيما بينا، نادر گلچين، سروش ايزدي، شهرام ناظري، حميدرضا نوربخش و علي رستميان را در کارنامه هنري خود دارد. او در اجراهاي گروهي خود با تعدادي از بزرگان موسيقي ايراني مانند جليل شهناز و هوشنگ ظريف (تار)، رحمت الله بديعي و علي اصغر بهاري (کمانچه)، حسن ناهيد و محمد موسوي (ني)، حسين تهراني و محمد اسماعيلي (تنبک) همکاري کرده است. در دهه 60 به همراهي جليل شهناز، علي اصغر بهاري، محمد موسوي و محمد اسماعيلي، «گروه اساتيد» را تشکيل داد و سرپرستي، آهنگسازي و نوازندگي سنتور را در آن بر عهده گرفت. اين گروه آثار ماندگاري با محمدرضا شجريان و شهرام ناظري ارائه دادند.پيکر زنده ياد فرامرز پايور صبح روز شنبه 21 آذرماه از مقابل تالار وحدت تشييع مي شود.

پژواکِ معنايیِ سَبک در کارِ نيچه - پیوندگاهِ فلسفه و ادبیّات

سه شنبه دهم آذر ۱۳۸۸ | 22:44 | <<* آل پا *>> -

در کتابِ دانشِ شاد (Die fröhliche Wissenschaft) از نيچه پاره‌نوشتارِ (Fragment) نامداري هست با عنوانِ “ديوانه” (بخش سوّم، شماره‌یِ ۱۲۵) که يکي از بنيانی‌ترين مايه‌هایِ انديشه‌يِ فلسفيِ وی، یعنی”خدا مرده است”، را با صحنه‌پردازیِ دراماتيک و طنينِ تراژيکِ نيرومند‌ به نمايش می‌گذارَد. کتابِ دانشِ شاد پيشاهنگِ چنين گفت زرتشت است و يک سال پيش از آن نشر شده است. امّا، در زرتشت است که نيچه، به دنبالِ طرحِ نخستينِ اين ايده در کتابِ پيشين، انديشه‌یِ “خدا مرده است” را تا واپسين پی‌آمدهایِ هستی‌شناسانه، اخلاقی، روان‌شناسانه، و جامعه‌شناسانه‌یِ آن، دنبال می‌کند. بر همين پايه است که طرحِ گذار از انسان به اَبَرانسان را پيش می‌کشد، که رهنمودِ او ست برایِ گريز از تباهی‌زدگیِ “واپسين انسان”، یعنی انسانِ روزگارِ مرگِ خدا و فروپاشيدنِ بنيانِ ارزش‌هایِ جهاني که تا کنون بر بودن ِ خدا تکيه داشت. روزگار ِ واپسین انسان روزگار ِ هيچ‌انگاری (نيهيليسم) است، روزگار ِ بر باد رفتن ِ ارزش‌هایي که با آن‌‌ها انسان، در گذار از طبیعت به جهانِ فرهنگ، انسان شده است. انسان از دیدگاهِ او همین باشنده‌یِ ارزیاب است بر رویِ زمین که همه‌چیز را، بر بنیادِ دستگاه‌هایِ ارزشی (اخلاقیِ) خود، ارزشگذاری می‌کند.

(نسخه‌ی پی‌دی‌اف این جستار را از این‌جا پیاده کنید)
داریوش آشوری

ديوانه

نشنيده ايد داستانِ آن ديوانه را که در روشنایِ روز با فانوسِ افروخته به بازارگاه دويد و پيوسته فرياد می‌زد که، “من خدا را مي‌جويم! من خدا را مي‌جويم!”؟ و چون آن جا بسياري گردِ هم ايستاده بودند که خدا را باور نداشتند، سخت خنده برانگيخت. يکی گفت، “مگر رفته و گم شده؟” ديگری گفت، “نکند بچّه بوده و راه‌اش را گم کرده؟ يا رو پنهان کرده؟ يا از ما می‌ترسد؟ يا رفته و کـَشتی گرفته و به دياري ديگر زده؟” اين گونه ميانِ خود هياهوکنان خنده سر می‌دادند. امّا ديوانه به ميانِ ايشان پريد و خيره‌ـ‌‌خيره در ايشان نگريست و بانگ برآورد که، “ کجا رفته است خدا؟ من شما را می‌گويم: ما او را کشته ايم! شما و من! ما همگی قاتلانِ او ايم . امّا چنين کاری چه گونه از ما سر زد؟ چه شد که توانستيم دريا را سَر کشيم؟ چه کس ما را اسفنجي داد که با آن افق را سراسر فروشوييم؟ هيچ می‌دانستيم چه می‌کنيم آن گاه که اين زمين را از خورشيد‌ـ‌اش جدا می‌کرديم؟ اکنون به کدام سو روان است؟ ما خود به کدام سو روان ايم؟ آيا نه به دور از همه‌یِ خورشيدها؟ همواره درنمی‌غلتيم؟ به پشت، به پهلو، به پيش، به اين سو و به آن سو؟ کجا ديگر فرازي در کار است و فرودي؟ آيا نه چنان است که در يک هيچِِ بی‌پايان سرگشته ايم؟ مگر این دَمِ فضایِ تهي نيست که بر ما می‌دمد؟ سردتر نشده است؟ شب آيا مدام پيش‌تر نمی‌آيد و شب‌تر نمی‌شود؟ مگر نمی‌بايد در روشنایِ روز فانوس افروخت؟ های‌‌ـ‌هویِ گورکنان هيچ به گوش‌ِمان نمی‌رسد، که دارند خدا را به خاک می‌سپارند؟ از آن گـَنديدگیِ خدايانه هنوز هیچ بويي به ما نمی‌رسد؟ – زيرا که خدايان نيز می‌گندند! خدا مرده است! خدا مرده می‌ماند! این ما ايم که او را کشته ايم! چه گونه خود را آرام خواهيم بخشيد، ما، خون‌ريزترينِ خون‌ريزان؟ قدسی‌ترين و تواناترين چيزي که جهان تاکنون داشت در زيرِ کاردهایِ ما غرقه به خون است– اين خون را که از ما خواهد شست؟ با کدامين آب خود را پاک توانيم کرد؟ کدامين جشنِ گناه‌شويان، کدامين بازیِ مقدّس را می‌بايد [برایِ شستنِ آن گناه] بنياد کنيم؟ چنين کاري آيا ستـُرگ‌تر از آن نيست که ما را درخور باشد؟ ما خود آيا نمی‌بايد خدايان شويم تا درخورِ آن بنماييم؟ کاري از اين کارِستان‌تر نبوده است– و همانا آن که از پیِ ما پا به جهان بگذارد، به سببِ چنين کارِستاني از آنِ تاريخي والاتر خواهد بود؛ والاتر از هر تاريخي که تاکنون بوده است!– اين جا ديوانه خاموش شد و باز در شنوندگان‌اش نگريست. آنان نيز خاموش بودند و شگفت‌زده در وی می‌نگريستند. سرانجام فانوس را بر زمين زد چنان که خُرد و خاموش شد. آنگاه گفت، “بسي زود آمده ام. زمانه هنوز زمانه‌یِ من نيست. اين رويدادِ شگرف هنوز در گشت‌ـ‌وـ‌گذار است و در گردش– و هنوز به گوشِ آدميان نرسيده است. آذرخش و تندر را زماني بايد؛ نورِ ستارگان را زماني بايد؛ کارِستان‌ها را زماني بايد تا ديده و شنيده شوند. اين کارستان هنوز از دورترين ستارگان نيز از ايشان دورتر است– و با اين همه، کار کارِ ايشان است!”

آورده اند که ديوانه همان روز خود را به گونه‌گون کليساها درانداخت و سرودِ “آرامشِ ابدی خدا را باد” سر داد. چون گريبان‌اش را گرفتند که چه می‌گويد، تا او را بيرون اندازند، در پاسخ چيزي جز اين نگفت که،” آخر اين کليساها چيستند اگر که گورستان و گورخانه‌یِ خدا نيستند؟”

ادامه مطلب

استنلی کوبریک Stanley Kubrick

شنبه هفتم آذر ۱۳۸۸ | 15:42 | <<* آل پا *>> -

استنلی کوبریک کارگردان و تهیه‌کنندهٔ آمریکایی که در 26 ژولیه 1928 در منهتن ،نیونیورک دیده به جهان گشود یکی از بهترین کارگردانان جهان در قرن بیستم به حساب می‌آید

بیشتر فیلم‌های کوبریک اقتباسات ادبی هستند. او سعی کرده است که در تمام گونه‌های معروف و محبوب در سینما فعالیت سینمایی داشته باشد و در سال 1999 میلادی در انگلستان به خاک سپرده شد.
زندگینامه
استانلی کوبریک در سال ۱۹۲۸ در محله منهتن نیویورک به دنیا آمد. او اولین فرزند خانوادهٔ ژاک کوبریک و همسرش گرتورد بود. اجداد کوبریک از مهاجران یهودی ساکن اتریش بودند. او بسیار باهوش بود، پدرش در ۱۲ سالگی شطرنج را به او آموخت و در سن ۱۳ کار با دوربین عکاسی و فیلم‌برداری به صورت آماتور فراگرفت. در نوجوانی به موسیقی جاز علاقه پیدا کرد و می‌خواست که یک نوازندهٔ درام شود.

نوجوانی و جوانی
در دوران دبیرستان، کوبریک به وسیلهٔ دوربینی که از پدرش هدیه گرفته بود، به طور جدی به عکاسی پرداخت و به زودی به عنوان عکاس رسمی مدرسه شناخته شد. بعد از فارغ‌التحصیلی، عکس‌های خود را برای مجلهٔ نیویورکی لوک فرستاد. پس از مدتی به بازی‌ حرفه‌ای شطرنج روی آورد و در همین حال فروش عکس به مجلهٔ لوک را نیز ادامه می‌داد، او در سال ۱۹۴۶ به عنوان یکی از خبرنگاران تمام وقت مجله شناخته شد. در شش سال فعالیت کوبریک در مجلهٔ لوک او عکس‌های بسیاری از مناظر و وقایع در آمریکا گرفت. او در این سال‌ها با توبا متز ازدواج کرد و به دهکدهٔ گرنویچ واقع در نیویورک نقل مکان کرد. او با دیدن فیلم‌های سینمایی در نیویورک، تحت تأثیر کارگردانی Max Ophlus قرار گرفت.

دوران فیلمسازی
در سال ۱۹۵۱ "آلن سینگر" دوست کوبریک او را تشویق کرد که یک فیلم مستند کوتاه برای شرکت March of Time بسازد. کوبریک موافقت کرد و با هزینهٔ شخصی فیلم «روز دعوا» را ساخت. اگرچه پخش‌کننده در همان سال کارش را تعطیل کرد، اما کوبریک توانست فیلم را به قیمت ۱۰۰ دلار به شرکت «آر. ک. او» (به انگلیسی: RKO) بفروشد. کوبریک کار در مجله لوک را رها کرد و دومین مستند کوتاهش را با نام «کشیش پرنده» در همان سال و با سرمایه‌گذاری RKO ساخت. سومین فیلمش «ملوان» اولین فیلم رنگی او به مدت ۳۰ دقیقه، تبلیغی برای «اتحادیهٔ جهانی ملوانان» بود. این فیلم‌ها همراه با چند فیلم کوتاه دیگر که اکنون باقی نمانده‌اند، تنها آثار او در ژانر(گونه) سینمای مستند بودند. او همچنین دستیار کارگردان یکی از قسمت‌های برنامه تلویزیونی «اتوبوس همگانی» درباره زندگی آبراهام لینکلن بود.
ترس و تمایل (علاقه)در سال ۱۹۵۳ اولین فیلم داستانی کوبریک بود. ترس و تمایل، داستان گروهی سرباز بود که در جنگی خیالی پشت خطوط دشمن گیر افتاده بودند. در پایان آن‌ها درمی‌یافتند که تصویر دشمنان درواقع همان تصویر خودشان است (بازیگران دو نقش یکی بودند). کوبریک و همسرش توبا متز تنها عوامل فیلم بودند و داستان را دوست کوبریک «هوارد ساکلر» نوشته بود که بعدها نویسندهٔ موفقی شد. فیلم با برخورد خوبی مواجه شد اما توفیق تجاری نیافت. بعدها وقتی کوبریک کارگردان مهمی شد آن را اثر یک تازه‌کار که باعث خجالت او است نامید و نگذاشت که در هیچ‌جا به عنوان آثار قبلی او نمایش داده شود. بعدها به شکل غیررسمی به صورت DVD منتشر شد و دانشجویانی که آن را دیدند معتقد بودند واقعاً کار جالبی نبوده است.
زندگی مشترک او با «توبا» دوست دوران مدرسه‌اش هم‌زمان با ساخت «ترس» پایان یافت. او با «روت سوبوتکا» رقصندهٔ اتریشی در سال ۱۹۵۴ ازدواج کرد. او باید در فیلم بعدی کوبریک با نام «بوسهٔ قاتل» (۱۹۵۵) هنرنمایی می‌کرد. بوسهٔ قاتل، ‌همانند «ترس و تمایل» فیلمی کوتاه با زمانی کم‌تر از یک ساعت بود. و همانند آن با توفیق تجاری و انتقادی کمی مواجه شد. فیلم داستان مشت‌زن سنگین‌وزنی است که در پایان دوران حرفه‌ای خود درگیر یک جنایت می‌شود. این دو فیلم با سرمایه خانوادگی خود کوبریک تهیه شدند
اولین فیلم حرفه ای
آلکس سینگر، کوبریک را به تهیه‌کنندهٔ جوانی به نام «جیمز بی هریس» معرفی کرد و آن دو برای تمام عمر دوست هم باقی ماندند. شرکت مشترک آن دو هریس-کوبریک، تهیه کنندهٔ سه فیلم بعدی او بود. آن دو حقوق کتاب «شکست کامل» (به انگلیسی: Clean Break) نوشتهٔ «لیونل وایت» را خریدند، کوبریک و «جیم تامپسون» آن را به داستانی دربارهٔ سرقت از یک مسابقه که پایان وحشتناکی دارد تبدیل کردند. «استرلیگ هیدن» در این فیلم بازی کرد
«کشتن» اولین فیلم کوبریک با بازیگران و دست‌اندرکاران حرفه‌ای بود. فیلم به‌خوبی از روش داستان‌گویی غیرخطی استفاده کرده بود که در دههٔ ۵۰ نامتداول بود و اگرچه توفیق تجاری نیافت ولی با تحسین منتقدان مواجه شد. تحسین زیاد از فیلم توجه استودیوی «متروگلدین مه‌یر» را جلب کرد و به او پیشنهاد ساخت دو فیلم‌نامه که در اختیار آن‌ها بود داده شد. کوبریک داستان «رازهای آشکار» نوشتهٔ نویسندهٔ آلمانی «اشتفان تسوایگ» را انتخاب کرد. اما آن‌ها پیش از ساخت به توافق نرسیدند
فیلم شناسی
• ۱۹۹۹- چشمان کاملاً بسته
• ۱۹۸۷- غلاف تمام فلزی
• ۱۹۸۰- درخشش
• ۱۹۷۵- بری لیندون
• ۱۹۷۱- پرتقال کوکی
• ۱۹۶۸- ۲۰۰۱: یک اودیسه فضایی
• ۱۹۶۴- دکتر استرنجلاو: چگونه یاد گرفتم که از بمب نترسم و آن را دوست داشته باشم
• ۱۹۶۲- لولیتا
• ۱۹۶۰- اسپارتاکوس
• ۱۹۵۷- راه‌های افتخار
• ۱۹۵۶- قتل
• ۱۹۵۵- بوسه قاتل
• ۱۹۵۳- ترس و علاقه
گونه های سینمایی فیلم استنلی کوبریک
سینمای وحشت: درخشش
سینمای علمی تخیلی: ۲۰۰۱: یک اودیسه فضایی
سینمای مجهول (راز): چشمان کاملاً بسته
سینمای گناه و جنایت: قتل، بوسه قاتل، پرتقال کوکی
سینمای جنگ: غلاف تمام فلزی، بری لیندون، دکتر استرنجلاو: چگونه یاد گرفتم که از بمب نترسم و آن را دوست داشته باشم، راه‌های افتخار، ترس و علاقه
سینمای کمدی: لولیتا، دکتر استرنجلاو: چگونه یاد گرفتم که از بمب نترسم و آن را دوست داشته باشم
سینمای رمانتیک: اسپارتاکوس، لولیتا، بری لیندون
سینمای اکشن: اسپارتاکوس
سینمای هیجانی: چشمان کاملاً بسته، درخشش، قتل
جوایز
نامزد اسکار فیلمنامه اقتباسی یرای فیلم غلاف تمام فلزی به همراه مایکل هر و گوستاو هاسفورد.-1988
۱۹۷۶- نامزد اسکار کارگردانی برای فیلم بری لیندون.
۱۹۷۶- نامزد اسکار بهترین فیلم برای فیلم بری لیندون.
۱۹۷۶ - نامزد اسکار بهترین فیلم‌نامهٔ اقتباسی برای فیلم بری لیندون.
۱۹۷۲- نامزد اسکار کارگردانی برای فیلم یک پرتقال کوکی.
۱۹۷۲ - نامزد اسکار بهترین فیلم برای فیلم یک پرتقال کوکی.
۱۹۷۲- نامزد اسکار فیلم‌نامه اقتباسی برای فیلم یک پرتقال کوکی.
۱۹۶۹- برنده اسکار جلوه‌های ویژه برای فیلم ۲۰۰۱: یک اودیسه فضایی.
۱۹۶۹- نامزد اسکار کارگردانی برای فیلم ۲۰۰۱: یک اودیسه فضایی.
۱۹۶۹- نامزد اسکار فیلم‌نامه اقتباسی برای فیلم ۲۰۰۱: یک اودیسه فضایی به همراه آرتور سی کلارک.
۱۹۶۵ - نامزد اسکار کارگردانی برای فیلم دکتر استرنجلاو: چگونه یاد گرفتم که از بمب نترسم و آن را دوست داشته باشم.
۱۹۶۵ - نامزد اسکار بهترین فیلم برای فیلم دکتر استرنجلاو: چگونه یاد گرفتم که از بمب نترسم و آن را دوست داشته باشم.
۱۹۶۵ - نامزد اسکار فیلم‌نامهٔ اقتباسی برای فیلم دکتر استرنجلاو: چگونه یاد گرفتم که از بمب نترسم و آن را دوست داشته باشم به همراه پیتر جرج و تری ساترن.

جنايت فجيع در تهران

سه شنبه سوم آذر ۱۳۸۸ | 22:18 | <<* آل پا *>> -

دستگاه قضايي در برابر پرونده جنجالي تازه يي قرار گرفت

جنايت فجيع در تهران

فرزند و عروس اولين رئيس کميته انقلاب را سربريدند

سرپرست دادسراي جنايي؛ احتمال مي دهيم انتقامجويي يا اختلافات اقتصادي انگيزه وقوع اين جنايت باشد

آخرين گزارش حاکي است که تحقيق از يک مظنون پرونده در حال انجام است

آنچه اين پرونده جنايي را از حساسيت ويژه يي برخوردار کرد سوابق سيدمرتضي هاشمي است

او فرزند کوچک سرتيپ سيدمجتبي هاشمي نخستين فرمانده کميته انقلاب اسلامي و از همرزمان شهيد چمران است

آتنا ملکي 26ساله و سيدمرتضي هاشمي 30ساله فرزند شهيد سيدمجتبي هاشمي با ضربات متعدد چاقو

و قطع عناصر حياتي گردن به قتل رسيده اند

گروه حوادث؛ کشتاري فجيع در غرب تهران؛ اين پرونده جنجالي جديدي است که از نخستين ساعات شامگاه يکشنبه دستگاه قضايي را به خود مشغول کرد. مقتولان يک زن و شوهر هستند که بسياري از ايرانيان خانواده آنها را مي شناسند؛ سيدمرتضي هاشمي فرزند نخستين فرمانده کميته انقلاب اسلامي و همسر 26ساله اش به نام آتنا ملکي. اکنون پرسش اصلي اين است؛ قاتلان چه کساني هستند و با چه انگيزه يي سر از تن اين دو جدا کرده اند؟ سردار اصغر جعفري رئيس پليس آگاهي ناجا هنوز براي اين سوال ها جواب روشني ندارد. او مي گويد؛ «اين قتل شامگاه يکشنبه به پليس گزارش شد و تحقيقات هنوز در مرحله اوليه است. بنابراين به زمان نياز داريم.» فخرالدين جعفرزاده معاون دادستان و سرپرست دادسراي امور جنايي تهران درباره اين پرونده توضيح مي دهد؛ «ساعات ابتدايي شب يکشنبه ماموران کلانتري 140 باغ فيض طي تماس با بهروز هنرمند بازپرس کشيک جنايي از به قتل رسيدن يک زوج در منزل شان واقع در خيابان آيت الله کاشاني، پشت شهرداري منطقه پنج خبر دادند که بلافاصله بازپرس در راس اکيپي تخصصي از عوامل بررسي صحنه جرم در محل حادثه حضور يافت و تحقيقات خود را آغاز کرد. در بررسي هاي ابتدايي مشخص شد آتنا ملکي 26ساله و سيدمرتضي هاشمي 30ساله فرزند شهيد سيدمجتبي هاشمي با ضربات متعدد چاقو و قطع عناصر حياتي گردن به قتل رسيده اند.» اجساد اين دو توسط خواهر مرتضي هاشمي کشف شد. او ساعت 20 يکشنبه به خانه برادرش رفت و وقتي کسي در را به رويش نگشود به موضوع مشکوک شد. او توانست وارد خانه شود. پس از آن بود که با جسد برادرش و همسر او مواجه شد و پليس را از واقعه مطلع کرد. اگرچه اجساد شامگاه يکشنبه پيدا شد، نتيجه تحقيقات اوليه حاکي است مقتولان چند روز پيشتر کشته شده بودند. بهروز هنرمند بازپرس شعبه چهارم دادسراي جنايي تهران که مسووليت پيگيري اين پرونده را برعهده دارد، مي گويد؛ «بر اساس بررسي ها و شواهد موجود زمان وقوع قتل ساعت 23 تا 24 پنجشنبه گذشته تخمين زده شده است.» در همان بدو تحقيقات چندين فرضيه درباره انگيزه جنايت مطرح و ابتدا تصور شد خودرو زانتيا مقتولان به سرقت رفته اما بعد معلوم شد اين اتومبيل نزد پسر ديگر شهيد هاشمي است. به گفته بازپرس هنرمند تا امروز فرضيه سرقت به عنوان انگيزه قتل جايگاهي در اين پرونده ندارد. قاضي جعفرزاده نيز توضيح مي دهد؛ «فعلاً احتمال مي دهيم انتقامجويي يا اختلافاتي در باب مبادلات اقتصادي انگيزه وقوع اين جنايت باشد اما اظهارنظر قطعي در اين خصوص منوط به انجام تحقيقات بيشتر است.» اين مقام قضايي همچنين از دستگيري يک مظنون خبر داد اما هنوز هويت اين مظنون، جزييات بازجويي هاي صورت گرفته و علت مورد ظن قرار گرفتن وي اعلام نشده و جعفرزاده فقط به گفتن اين جمله که تحقيقات از اين فرد در شعبه چهارم دادسرا ادامه دارد، بسنده کرده است. آنچه اين پرونده جنايي را از حساسيت ويژه يي برخوردار کرد سوابق سيدمرتضي هاشمي است. او فرزند کوچک سرتيپ سيدمجتبي هاشمي نخستين فرمانده کميته انقلاب اسلامي و از همرزمان شهيد چمران است. مرتضي سه ساله بود که پدرش در حمله تروريستي به شهادت رسيد و مدتي بعد يک موسسه فرهنگي به نام وي تاسيس شد که اکنون برادر بزرگ تر مقتول مسووليت آن را برعهده دارد. مرتضي خود در رشته الهيات تحصيلات حوزوي و دانشگاهي دارد و در حراست سازمان تربيت بدني مشغول به کار بود. اکنون پرونده جنايت دلخراش در غرب تهران دستگاه قضايي و انتظامي را با گرهي تازه روبه رو کرده و تحقيقات براي رفع ابهام ها به صورت ويژه در جريان است.

کمل

دوشنبه بیست و پنجم آبان ۱۳۸۸ | 21:29 | <<* آل پا *>> -

اطلاعات هنرمند
از راست: وارد، فرگوسن، مل کالینز، لاتیمر و باردنز (تابستان ۱۹۷۶/برلین)
اصل/ملیت	لندن، انگلستان
سبک‌ها	پروگرسیو راک
مدت فعالیت	۱۹۷۱-۱۹۸۴ ۱۹۹۷ تاکنون
ناشر(ها)	ام‌سی‌ای
وب‌گاه	CamelProductions.com

درباره

در آگوست سال ۱۹۷۲ گروه، قراردادی را با کمپانی ام سی ای رکوردز برای ضبط اولین آلبومش امضا کرد. آلبوم که نام کمل را بر خود داشت ۶ ماه بعد روانهٔ بازار شد اما با شکست روبرو شد. آنها آلبوم دوم‌شان را با نام Mirage در سال ۱۹۷۴ و با لیبل دریم رکوردز منتشر کردند. Mirage در انگلستان موفقیتی کسب نکرد ولی در آمریکا با استقبال قابل قبولی روبرو شد. در نهایت آلبوم سوم گروه با نام Music Inspired by The Snow Goose ‎(۱۹۷۵)‎ بود که نام کمل را در جدول‌های فروش آن سال‌ها مطرح کرد. گروه در اکتبر همان سال، همراه با ارکستر سمفونیک لندن، قطعات آلبوم را در رویال آلبرت هال لندن اجرا کردند.

اعضا

پایه گذاران نخستین

اندرو لاتیمر: آواز، گیتار و فلوت (۱۹۷۱ تاکنون)
داگ فرگوسن: گیتار بیس (۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷)
پیتر باردنز: کیبورد (۱۹۷۱ تا ۱۹۷۸)
اندی وارد: درامز و پرکاشن (۱۹۷۱ تا ۱۹۸۴)

کنونی

کالین باس: گیتار بیس (۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱ - ۱۹۸۴ تاکنون)
دنیس کلمنت: درامز و پرکاشن (۲۰۰۰ تاکنون)

آلبوم‌ها

استودیوئی

نام آلبوم	سال انتشار
۱. Camel	‌۱۹۷۲
۲. Mirage	۱۹۷۳
۳. Music Inspired by The Snow Goose	۱۹۷۴
۴. Moonmadness	۱۹۷۵
۵. Rain Dances	۱۹۷۶
۶. Breathless	۱۹۷۸
۷. I Can See Your House from Here	۱۹۷۹
۸. Nude	۱۹۸۱
۹. The Single Factor	۱۹۸۲
۱۰. Stationary Traveller	۱۹۸۴
۱۱. Dust and Dreams	۱۹۹۱
۱۲. Harbour of Tears	۱۹۹۶
۱۳. Rajaz	۱۹۹۹
۱۴. A Nod and a Wink	۲۰۰۲

لایو

نام آلبوم	سال انتشار
۱. Greasy Truckers Live at Dingwalls Dance Hall	‌۱۹۷۳
۲. A Live Record	۱۹۷۸
۳. Pressure Points	۱۹۸۴
۴. On the Road 1972	۱۹۹۲
۵. Never Let Go	۱۹۹۳
۶. On the Road 1982	۱۹۹۴
۷. On the Road 1981	۱۹۹۷
۸. Coming of Age	۱۹۹۸
۹. Gods of Light '73-'75	۲۰۰۰
۱۰. The Paris Collection	۲۰۰۱

برگزیده آثار

نام آلبوم	سال انتشار
۱. Chameleon - The Best Of Camel	‌۱۹۸۱
۲. A Compact Compilation	۱۹۸۶
۳. The Collection	۱۹۸۶
۴. Landscapes	۱۹۹۱
۵. Echoes	۱۹۹۳
۶. Camel - Master Series (25th Anniversary Compilation)	۱۹۹۷
۷. Lunar Sea	۲۰۰۱

انتقاد از مصوبه تغيير رئيس فرهنگستان هنر

شنبه بیست و سوم آبان ۱۳۸۸ | 21:37 | <<* آل پا *>> -

در جمع هنرمندان و پيشکسوتان عرصه هنر مطرح شد

انتقاد از مصوبه تغيير رئيس فرهنگستان هنر

گروه سياسي، معصومه ستوده؛ هنرمندان و پيشکسوتان عرصه ادب و هنر، روز پنجشنبه در «رواق هنر» گردهم آمدند تا در پايان مجمع عمومي خود عکس دسته جمعي را به رسم ديرين و معهود بگيرند. به اين ترتيب فعالان عرصه هنر در يک قاب عکس به دور از هرگونه خط کشي سياسي با دغدغه اعتلاي فرهنگ کنار هم قرار گرفتند. بنايي که با طراحي مهندس ميرحسين موسوي چند روز قبل از برگزاري انتخابات دهم رياست جمهوري افتتاح شد آنقدر زيباست که هر بيننده يي به ناچار چند دقيقه يي به تماشاي آن مي پردازد اما فارغ از اين مساله، حضور ميرحسين موسوي به عنوان رئيس فرهنگستان هنر در ميان جمع هنرمندان موجب شد که بسياري از مردم هنگام عبور از تقاطع خيابان وليعصر- طالقاني مدتي توقف کنند. مجمع عمومي فرهنگستان هنر طبق روال معمول با حضور 30 تن از صاحب نظران و هنرمندان رشته هاي مختلف تشکيل مي شود. طبق ماده 16 اساسنامه فرهنگستان هنر، 20 نفر از اين افراد به پيشنهاد شوراي هنر و تاييد شوراي عالي انقلاب فرهنگي و 10 نفر از آنان توسط 20 نفر تعيين شده مشخص مي شوند. اما مجمعي که در روز 21 آبان ماه با حضور اعضاي پيوسته تشکيل شد بسيار متفاوت بود زيرا در آستانه برگزاري اين مجمع، مصوبه شوراي عالي انقلاب فرهنگي (مصوب 16/8/88) فضاي مجمع را دگرگون کرد.در پايگاه اطلاع رساني دولت آمده است؛ ماده 15 اساسنامه فرهنگستان هنر، ماده 18 اساسنامه فرهنگستان علوم، ماده 17 اساسنامه فرهنگستان علوم پزشکي و ماده 6 اساسنامه فرهنگستان زبان و ادب فارسي اصلاح شد که بر اساس آن افراد پيشنهادي براي عضويت در فرهنگستان به معرفي اعضاي شوراي عالي انقلاب فرهنگي يا خود فرهنگستان مربوطه و تصويب شوراي عالي انقلاب فرهنگي براساس ضوابط و معيارهاي علمي مصوب انتخاب مي شوند.

بر اين اساس، همچنين ماده 10 اساسنامه فرهنگستان علوم، علوم پزشکي و زبان و ادب فارسي و ماده 8 اساسنامه فرهنگستان هنر نيز اصلاح شد که بر اساس اين اصلاحيه رئيس فرهنگستان از ميان اعضاي فرهنگستان، به پيشنهاد رئيس جمهور و تصويب

شوراي عالي انقلاب فرهنگي و با حکم ايشان براي يک دوره چهارساله انتخاب مي شوند.بر اساس اين مصوبه، تغيير روساي مزبور به علل مختلف فوت، کناره گيري، عزل و استعفا قبل از پايان دوره نيز مطابق همين شيوه خواهد بود. بر اين اساس، انتخاب مجدد رئيس فرهنگستان بلامانع مي باشد.اين مصوبه از سوي رئيس جمهور براي اجرا ابلاغ شده است.اين مصوبه در حالي بر سايت دولت قرار گرفت که در وب سايت شوراي عالي انقلاب فرهنگي به آن اشاره يي نشده است اما انتشار آن در سايت رسمي دولت به معني لازم الاجرا بودن است و ديگر نيازي به ابلاغ نيست. همين ابلاغيه که رئيس دولت بخواهد رئيس فرهنگستان را تعيين کند موجي از نگراني را به وجود آورد زيرا در ماده 8 اساسنامه فرهنگستان هنر آمده است؛ رئيس فرهنگستان از ميان سه نفر از صاحب نظران برجسته کشور به پيشنهاد مجمع عمومي و حکم رياست عاليه فرهنگستان براي چهار سال منصوب مي شود و انتخاب مجدد وي بلامانع است. تبصره؛ رئيس فرهنگستان براي اولين بار به پيشنهاد شوراي هنر و تاييد شوراي عالي انقلاب فرهنگي انتخاب خواهد شد.در اين اساسنامه به وظيفه اصلي فرهنگستان هنر يعني پاسداري از ميراث هنر اسلامي و محلي و سياستگذاري براي مبارزه با تهاجم فرهنگي تاکيد شده است.فرهنگستان هنر جمهوري اسلامي طبق مصوبه جلسه 439 مورخ 25/12/1377 شوراي عالي انقلاب فرهنگي، به استناد بند 24 قانون اهداف و وظايف شوراي عالي انقلاب فرهنگي (مصوبه شماره 3603/ دش مورخ 2/9/76) در سال 78 تشکيل شد و به امضاي سيدمحمد خاتمي رئيس جمهور وقت و رئيس شوراي عالي انقلاب فرهنگي رسيد.رئيس فرهنگستان همواره براساس پيشنهاد مجمع عمومي و با تاييد رئيس جمهور انتخاب مي شود اما با تغييرات صورت گرفته در اساسنامه رئيس فرهنگستان توسط رئيس جمهور و بدون نظرخواهي از مجمع عمومي انتخاب خواهد شد و همين سبب شد مجمع عمومي فرهنگستان هنر تحت تاثير قرار بگيرد زيرا بسياري چنين اصلاحيه يي را به منظور «برکناري محترمانه» ميرحسين موسوي از رياست فرهنگستان هنر ارزيابي کردند بنابراين محمود احمدي نژاد ترجيح داد تا يک حکم کلي براي فرهنگستان ها صادر کند تا متهم به سياسي کاري نشود.با وجود آنکه محمود احمدي نژاد يک حکم کلي صادر کرد اما بسياري تنها هدف اين مصوبه را حذف رقيب سياسي محمود احمدي نژاد از عرصه اجتماعي ذکر کردند زيرا اين مصوبه تنها راهکار احمدي نژاد براي دستيابي به مقصود است. اما چنين مصوبه يي مورد انتقاد اعضاي مجمع فرهنگستان هنر قرار گرفت به ترتيبي که بسياري از چهره هاي فرهنگي و هنرمند اين رويکرد محمود احمدي نژاد را در راستاي نقض استقلال فرهنگستان هنر ارزيابي کردند و مجيد مجيدي کارگردان اظهار داشت؛ ما از اينکه فرهنگ سياسي مي شود دل خوشي نداريم زيرا بايد استقلال فرهنگستان حفظ شود و دولت در امور داخلي اداره فرهنگستان دخالت نکند. همچنين علي منتظري از اعضاي مجمع فرهنگستان هنر از اين مصوبه لب به گلايه گشود و اظهار داشت؛ حداقل انتظار ما از دولت اين بود که قبل از هرگونه تصميم گيري در شوراي عالي انقلاب فرهنگي با اعضاي فرهنگستان رايزني کند. البته رئيس سابق جهاد دانشگاهي (دولت خاتمي) اثرات اين مصوبه را نگران کننده دانست و افزود؛ دولت بايد اجازه بدهد فرهنگستان ها از جمله فرهنگستان هنر خود تصميم گيري کنند گرچه اين مصوبه فقط مربوط به فرهنگستان هنر نيست بلکه همه فرهنگستان ها مشمول اين مصوبه مي شوند و رئيس آن بايد توسط رئيس جمهور منصوب شود.اين مساله به نوعي ديگر مورد تاييد محمد بهشتي رئيس سازمان ميراث فرهنگي در دولت اصلاحات نيز قرار گرفت. وي انتقاد خود را در يک کلام خلاصه و تصريح کرد؛ با اين مصوبه فرق دولت فرهنگي و فرهنگ غيردولتي با دولت غيرفرهنگي با فرهنگ دولتي مشخص مي شود. اما در اين ميان مهندس ميرحسين موسوي به عنوان رئيس فرهنگستان هنر که در تيررس اين تغييرات قرار گرفته است از هر گونه مصاحبه يي خودداري کرد و به رغم حضور خبرنگاران روزنامه هاي اصلاح طلب اعتراض خود را در دو کلام عنوان و تصريح کرد فعلاً قصد مصاحبه ندارم. در اين ميان زهرا رهنورد به عنوان عضو پيوسته فرهنگستان هنر نيز هر گونه مصاحبه يي را به آينده موکول کرد. به هر حال مجمع عمومي فرهنگستان هنر در حالي به پايان رسيد که هنوز معلوم نيست چه آينده يي در انتظار فرهنگستان هنر و رواق هنري است که به دست اولين رئيس آن بنا شده است. به خصوص اينکه ميرحسين موسوي از ابتداي تاسيس تاکنون رياست اين مرکز فرهنگي را برعهده داشته و اکثريت اعضاي مجمع با تغيير ميرحسين موسوي که کارنامه موفقي در مديريت داشته است مخالفند. بنابراين فرهنگستان هنر همچنان منتظر است حکم رياست جديد فرهنگستان تمديد شود که البته به نظر مي رسد رئيس فرهنگستان در آينده ديگر ميرحسين موسوي نيست. گرچه برخي معتقدند ميرحسين درصدد است قبل از انتصاب رئيس جديد استعفا بدهد تا نخواهد حکمي از دست محمود احمدي نژاد به عنوان رقيب سياسي خود دريافت کند.

شتاب بخشيدن به درمان با سينما

پنجشنبه بیست و یکم آبان ۱۳۸۸ | 23:8 | <<* آل پا *>> -

بي گمان فيلم مستند اما سفارشي «پيروزي (سرفرازي) اراده» ساخته ماندگار و تاريخي خانم «لني ريفنشتال» (که به جشن ها و آيين هاي خودشيفته وار کنگره سوم حزب نازي و قدرت گيري جاه طلبانه «هيتلر» مي پردازد) نمونه بي همتايي براي فيلم درماني گروهي، بلکه «فيلم درماني ملي و فراملي» (بين المللي) است؛ البته چنانچه پس از آن، فيلم فراموش ناشدني «سقوط» ساخته «اليور هيرش بيگل» (به عنوان فرجام ناخوشايند اين خودشيفتگي روان پريشانه) نيز ديده شود. فيلم «پيروزي (سرفرازي) اراده» آشکارا خروش و جوشش پسرکان نوخاسته و کوشش و پويش دخترکان نوباوه آلماني را در راستاي زنده کردن دوباره آلماني سرفراز و توانمند نشان داده و رژه صلح جويانه و آباداني گستر سربازان آلماني را، نه تفنگ بر دوش که «بيل بر دوش»، براي هميشه در تاريخ ثبت کرده و ماندگار مي سازد. به باور من گيراترين و ناميراترين نماي فيلم سکانس در پي رژه «بيل بر دوش» سربازان آلماني است که با فرياد نفر به نفر سربازان آلماني همراه مي شود. غريوي که در سال 1932 (درست هفت سال پيش از يورش وحشيانه سپاهيان آلمان نازي به لهستان و آغاز جنگ جهاني دهشتناک دوم) سر به آسمان مي کشد که؛ «از کوه به کوه، از دشت به دشت، از صحرا تا دريا، پياده با پا، بيل بر دوش خواهيم شتافت و درخت شکوفايي و آباداني، صلح و دوستي، برابري و برادري را در سراسر آلمان و اروپا خواهيم نشاند».

سقوط

پوچ بودن درونمايه آرمان ها و انديشه هاي حکومتي به ظاهر نجات دهنده و رهايي بخش آلمان را به خوبي مي توان در فيلم هاي «سقوط» و «والکري» به تماشا نشست. «سقوط» بر پايه اسناد و دست نوشته ها و کتابي مستدل به نام «زيرزمين»، رخدادهاي 12 روز پاياني و بدبختي و درماندگي منتهي به خودکشي فرومايه پيشواي آتشين گفتار و آهنين کردار آلمان را در پناهگاه زيرزميني اش در برلين به تصوير کشيده است. نماهايي که پيشتر به گونه يي ديگر، براي ديکتاتور سرمست فرانسه، در فيلم «دزيره» پيش چشم و ذهن دوستداران سينما و تاريخ نشسته بود. تماشاي هوشيارانه و ژرف انديشانه فيلم هايي همچون «سقوط»، «دزيره» و مانند آن، افزون بر اصلاح و ارتقاي «بينش» مراجعان درباره فرجام ناخوشايند خودشيفتگي هاي روان پريشانه آدميان، اين توان را دارد که به گونه يي کارآمد طرح واره هاي شناختي فردي و جمعي توده هاي مردمان خودشيفته را به چالش کشيده و پندارها و باورهاي جادويي کودکانه ايشان را زير پرسش برد؛ شايد سرنوشتي جز فرو افتادن و گرفتار آمدن در گرداب جاه جويي هاي خودبينانه و نادورانديشانه پيدا کنند.

پاتون

فيلم «پاتون» بخشي از زندگي و کاميابي هاي فرازجويانه ژنرال «پاتون» امريکايي در برابر نيروهاي دفاعي آلمان نازي را به تصوير مي کشد. فيلم به رخدادهاي ماه هاي پاياني جنگ جهاني دوم و رويکردها و کردارهاي خودشيفته وار اين ژنرال سرسخت و امريکايي مي پردازد که بالاخره همين رويکردها و کردارهاي نارسيسيستيک، درست در همان روزهاي سرفرازي و پيروزي، به برکناري او از فرماندهي لشگر پياده زرهي امريکا و فرمان بازگشتش به ايالات متحده مي انجامد.

صداي شجريان به عنوان مرجع تحقيق آواز ايراني در دانشگاه سوربن ضبط شد

جمعه پانزدهم آبان ۱۳۸۸ | 10:6 | <<* آل پا *>> -

معرفي سازهاي ابداعي شجريان در فرانسه

صداي شجريان به عنوان مرجع تحقيق آواز ايراني در دانشگاه سوربن ضبط شد

گروه فرهنگي؛ محمدرضا شجريان هفته گذشته در کنفرانس علمي موسيقي شناسي در شهر پاريس حضور يافت و در کنار بزرگان موسيقي و سازشناسي دنيا به معرفي علمي و عملي سازهاي «تندر» (بم ساز) و «صراحي» پرداخت. اين همايش که در ارتباط با علوم مربوط به موسيقي از جمله زيبايي شناسي، تاريخ موسيقي، علم رياضيات و ادبيات و سازسازي و سازشناسي هر ساله در يکي از کشورهاي جهان برگزار مي شود، امسال در دانشگاه سوربن و پي ير - ماري کوري و با حمايت انجمن CNRS و موزه موزيک و انجمن آکوستيک فرانسه برگزار شد. به گزارش سايت رسمي محمدرضا شجريان - دل آواز - شجريان در اين کنفرانس دو مقاله ارائه کرد که هر دو مورد توجه داوران از همه نقاط جهان قرار گرفت. موضوع مقالات ارائه شده، معرفي سازهاي «تندر» و «صراحي» و بحث در مورد ساخت و صدادهي و همچنين فيزيک و آکوستيک اين سازها از نظر علمي است و بررسي آنها با فرمول هاي ارتعاش و آکوستيک و تجزيه و تحليل شکل موج ها و هارمونيک هاي صوتي اين سازها و اثبات علمي تجربيات شجريان در اين زمينه است. يکي از مقالات به شکل مکتوب و ديگري به صورت شفاهي ارائه شد که بسيار مورد توجه حضار که همگي از استادان دانشگاه هاي برتر جهان بودند، قرار گرفت. پس از مراسم اختتاميه، محمدرضا شجريان به دعوت رئيس مرکز تحقيقات سازشناسي و آوا شناسي دانشگاه سوربن از آن مرکز بازديد کرد و در آنجا از صداي اين هنرمند ايراني نمونه هايي به عنوان مرجع براي کار تحقيقاتي در مورد تحرير ايراني ضبط شد.

گفتگو با آل پاچینو: هیچوقت تا به حال شادی را درک نکرده‌ام

چهارشنبه ششم آبان ۱۳۸۸ | 22:34 | <<* آل پا *>> -

آیا فکر می‌کنید که فرهنگ ایتالیایی-آمریکایی در سینما و تلویزیون ناعادلانه تصویر شده است؟ برایم توضیح بدهید که فرهنگ ایتالیایی-آمریکایی چیست؟ 100 سال است که این‌جا هستیم. فرهنگ ایتالیایی-آمریکایی همان فرهنگ آمریکایی نیست؟ به این خاطر است که ما خیلی متفاوت هستیم، به خاطر ازدواج‌های قومی. اکثر افرادی که ایتالیایی هستند نیمه ایتالیایی هستند. بجز من. من کاملا ایتالیایی‌ام. من بیشتر سیسیلی هستم و مقدار کمی از ناپل هم در من هست. من منها درجه‌اش هستم. در این گفتگو که توسط ربکا وینترز کیگان برای مجله تایم انجام شده است این اسطوره بازیگری به سوال‌های خوانندگان این نشریه جواب داده است.

ریکی بایزاس از مانیل : احساس‌تان درباره این همه خواننده هیپ-هاپ ام‌تی‌وی که در قصر «صورت زخمی» دیده می‌شوند چیست؟
آل پاچینو : مردمی‌ترین فیلمی که تا به حال ساخته‌ام «صورت زخمی» بوده است؛ در سرتاسر دنیا. این موضوع برای من هیجان‌انگیز است. شگفت‌انگیز است. گاهی وقت‌ها فراموش می‌کنیم که این الیور استون بود که فیلمنامه آن را نوشته بود. او یک موجود سیاسی است و فکر می‌کنم سیاست یک لایه زیرین در فیلم است. و ترکیب او و برایان دی‌پالما باعث یک چنین جوشش و انفجاری شده است. این ترکیب کار کرد.

ماری کرادوک از پالم بی : بعد از دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری، آیا این حس بهتان دست داد که در حرفه‌تان ایمن‌تر شده‌اید مثلا از سال 1977؟ آل پاچینو : من در دانش‌ام نسبت به کارهایی که دوست دارم انجام بدهم ایمن شده‌ام (در حرفه‌ام). اما اگر یک بازیگر هستید به یک جور ناامنی احتیاج دارید. این کار زیر دیگ را روشن نگه می‌دارد. من هنوز به بازنشستگی فکر نکرده‌ام. وقتی شنیدم که پل نیومن در 82 سالگی بازنشسته شده شوکه شدم. بیشتر بازیگران دارند مثل سربازهای کهنه‌کار محو می‌شوند.

کوان ها از لیتل‌تون : چه کسی بیشتر از همه احساسات آل پاچینو را برانگیخته است؟ آل پاچینو : مطمئنا آن فرد من نیستم! کوین اسپیسی نزدیک شده است. جیمی فاکس هم ارتباط خوبی با من داشته است. چنین تقلیدی یک موهبت واقعی است. در لحن صدا. یک جورهایی مثل داشتن استعداد نواختن یک آلت موسیقی است.

دان کارمن شیمیزی از روچستر، نیویورک‌ : چه اتفاقی در کودکی‌تان بیشترین تاثیر را به نگاهی که هم‌اکنون به دنیا دارید گذاشته است؟
آل پاچینو : احتمالا آن اتفاق، باید همان اولین فیلم‌هایی بوده باشد که زمانی که یک بچه کوچک بودم مادرم مرا به دیدن آن‌ها می‌برد. وقتی مادرم از سر کار به خانه بر‌ می‌گشت، مرا به سینما می‌برد. این راهکار او برای بیرون رفتن بود و مرا هم با خودش می‌برد. من هم بعد از آن به خانه می‌آمدم و تمامی نقش‌ها را بازی می‌کردم. این موضوع تاثیر فوق‌العاده‌ای بر بازیگر شدن من گذاشت.

ایگناسیو متزا از لس‌آنجلس : آیا فکر می‌کنید که در فیلم‌هایی که کارگردانی کرده‌اید نگاهتان را به حد کمال رسانده‌اید؟
آل پاچینو : من در فیلم «در جستجوی ریچارد» دیدگاه صریح و روشنی داشتم. در فیلمی که الآن دارم رویش کار می‌کنم «Salomaybe?» [درباره به روی صحنه بردن نمایشنامه اسکار وایلد «سالومه»] اولین باری است که احساس دارم ولی دیدگاهی ندارم و امیدوارم که احساسم مرا به سمت یک دیدگاه راهنمایی کند. فکر می‌کنم به این دلیل است که من خودم را یک کارگردان تمام وقت نمی‌دانم. کار من بازیگری است. من به دنیا، به عنوان بازیگری که دارد به دنیا نگاه می‌کند نگاه می‌کنم، به این علت تمام این‌ها زندگی خودم بوده است.

سارا اوروزکو از بوگوتا : آیا شده از رد کردن هیچ نقشی پشیمان شده باشید؟
آل پاچینو : بله شده. دوره‌ای در زندگی‌ام بود که نقش‌ها را فقط به این خاطر که دلم نمی‌خواست کار کنم رد می‌کردم. این به سال‌های دهه 70 برمی‌گردد. حتا همین حالا هم خیلی سخت است که خودتان را یک بازیگر بدانید. فقط این طور است که هر چند وقت یک بار حس بازی در یک نقش را پیدا می‌کنید. پیشنهاد می‌کنم «The Dresser» را ببینید. اگر می‌خواهید درباره بازیگران چیزی بدانید این فیلم فوق‌العاده‌ای است.

نریسا کوییزون از مانیل : آیا شما آدم شاد و خوشبختی هستید؟
آل پاچینو : شاد؟ تا به حال هیچوقت این کلمه را درک نکرده‌ام. من روزهای خودم را داشته‌ام. لحظاتی هست که احساس رضایت می‌کنید، یک آرامش خاص. دوره‌هایی هست که این اتفاق بیشتر از بقیه وقت‌ها می‌افتد. بچه‌هایم مرا خوشحال می‌کنند.

دانیلا گرباواک از تورنتو : اگر فیلمی از زندگی‌تان ساخته شود چه نامی خواهد داشت و چه کسی نقش شما را بازی خواهد کرد؟
آل پاچینو : نامش «داستان داستین هافمن» خواهد بود! وقتی ما شروع کردیم، [رابرت] دنیرو، داستین هافمن و من همیشه یک جورهایی با هم اشتباه می‌شدیم. مردم ما را به جای همدیگر اشتباه می‌گرفتند.

ریتا براون از مینیاپولیس : می‌دانم که شما آدم خودداری هستید اما شنیده‌ام که واقعا می‌توانید برقصید. آیا به حضور در برنامه تلویزیونی «رقص با ستاره‌ها» هم فکر کرده‌اید؟
آل پاچینو : حقیقتا می‌توانم بهش فکر کنم. با همه تلاشی که می‌کنم که تا می‌توانم فروتن باشم باز هم یک رقاص هستم. اما فکر نمی‌کنم که در «رقص با ستاره‌ها» حضور پیدا کنم اساسا به این خاطر که من زیادی خجالتی‌ام.

سوزان اولسون از ورو بیچ : هیچوقت به تدریس فکر کرده‌اید؟ آل پاچینو : هرگز فکر نمی‌کنم که یک معلم هستم. معلمین استعداد خاصی برای این کار دارند. آن‌ها رضایت خاصی از آن به دست می‌آورند و برای‌شان مفهومی دارد و آن را بروز می‌دهند. من که این طور نیستم. در واقع هیچوقت به آن فکر نکرده‌ام و فکر هم نمی‌کنم که هیچوقت درباره‌اش فکر کنم. من فقط خودم را نشان می‌دهم و امیدوارم که کسی به بازی من هم اشاره‌ای بکند. تمام زندگی‌ام دور و بر آدم‌های بزرگ بوده‌ام و وقتی که دور و بر آدم‌های بزرگ هستید خود این چیز فوق‌العاده‌ای است. زندگی‌تان را تغییر می‌دهد. وقت‌هایی بود که در اکتورز استودیو «بازی‌خوان» بودم. یعنی این که یک جایی می‌نشینید که بازیگران حرفه‌ای می‌آیند و در صحنه‌های مختلف بازی می‌کنند و «بازی‌خوان» درباره کاری که آن‌ها می‌کنند صحبت می‌کند. این‌ها لحظات وحشتناکی برایم بود. هیچوقت نمی‌دانید که چه چیزی می‌توانید بگویید چون‌که یک بازیگر در موقعیت بسیار آسیب‌پذیری قرار دارد. شما در هیچ شرایطی نمی‌خواهید چیز اشتباهی گفته باشید. بازیگرانی دیده‌ام که به خاطر چیزی که نیاز نبوده و لازم نبوده گفته شود ضربه خورده‌اند.

دیگو سادا از مکزیک : آیا فیلم می‌تواند به عنوان یک وسیله درسی استفاده شود و اگر این طور است از دیدن فیلم‌ها چه چیزی یاد گرفته‌اید؟
آل پاچینو : همه هنرها وسیله درسی هستند مخصوصا هنر سینما. شما با کسی صحبت می‌کنید که تربیت‌اش را از طریق تئاتر و از راه سینما بدست آورده و این موضوع به این علت است که باید یاد بگیرد که چطور نقش‌های مختلف را بازی کند. بنابراین باید کسانی که نقش‌شان را بازی می‌کنم دنبال کنم و ببینم که این‌ها چه کسانی هستند و آن‌ها در چه دنیایی کار می‌کنند و کلا موضوع درباره چیست. من هیچوقت به دانشگاه نرفته‌ام. هر چیزی هم که می‌دانم از همین‌هاست.

استیسی فوئنتس از رنو، نوادا : چه حرفه‌ی دیگری بود که اگر بازیگر نمی‌شدید آن کار را انجام می‌دادید؟
آل پاچینو : یک بار در فیلمی به نام «فرانکی و جانی» نقش آشپز غذاهای سبک را داشتم. اگر کاری بود که باید انجام می‌دادم آشپزی غذاهای سبک بود. و کاری هم که هیچوقت نخواهم کرد این بود که آدمی باشم که دائم از این خانه به آن خانه نقل مکان می‌کند. چون‌که این کار را قبلا کرده‌ام و اسباب‌کشی از خانه‌ای به خانه دیگر واقعا خیلی سخت است. کاری است که هیچوقت نخواهم کرد.

دنیل سپانکیویتز ساکن بغداد : هیچوقت فکر کرده‌اید که در «مخمصه» به جای پلیس، نقش آدم بد فیلم را بازی کنید؟
آل پاچینو : حقیقت امر این است که ایده بازی در نقش پلیس را دوست داشتم به این دلیل که این شخصیت دارای چنین تناقض‌ها و پیچیدگی‌هایی بود. شخصیتم در فیلم کوکائین حمل می‌کرد اما کسی این را نمی‌داند چون دو صحنه‌ای که این کار را می‌کرد از فیلم درآمده بود. از این عناصر که برایم جذابیت داشت خیلی در فیلم بود. او یک بازرس قوی بود که زیاده‌روی نمی‌کرد و یک زندگی به هم ریخته بدبختانه‌ای هم داشت.

مارتا زاک از لهستان : وقتی جلوی آینه می‌ایستید چه می‌بینید؟
آل پاچینو : چیزی که سعی می‌کنم نبینم. فقط می‌بینم که خودم دارم خودم را نگاه می‌کنم و همینطور ادامه دارد. به فکر فرو می‌روم. آیا اصلاح نیاز دارم؟ موهایم زیادی بلند است؟ روز خوبی داشته‌ام؟ نیازی هست که صورتم را بشویم؟ همینطور ادامه دارد.

ایگناسیو متزا از لس‌آنجلس : چه بازیگرانی برای به‌تصویر کشیده شدن فیلم‌تان با شما همکاری می‌کنند؟ آل پاچینو : اشتیاقم برای ساخت این کار مرا به سمت آن کشانده است، هر نامی که می‌خواهید روی آن بگذارید اما نامی من که روی آن گذاشته‌ام «Salomaybe?» است که ترکیبی از اسکار وایلد، خودم و سالومه است. یک جور شور و اشتیاق مرا به سمت کشف این موضوع کشانده و واقعا نمی‌دانم دارم به کدام سمت می‌روم اما امیدوارم این حس راهنمایی‌ام کند. وقتی که هر چیزی را می‌بینم آن را به موضوعات مربوط به بازیگری ربط می‌دهم. نه این‌که ب‌خواهم آن را نقاشی کنم یا از آن را فیلم بسازم. این موضوع بیشتر از هر چیزی، برای بازی کردن چیز جذابی است. همیشه لحظاتی وجود دارد که آن‌ها را می‌بینید و مردم را سهیم می‌کنید. بخصوص اگر آدم موفق و مشهوری باشید، تلاش می‌کنید که نوری را که زمان زیادی است روی شما قرار گرفته بگیرید و آن را روی چیز دیگری بتابانید تا بتوانید آن موضوع را کشف کنید.

لوک دنکر از بولتون :‌ فکر می‌کنید کدام یکی بتواند در جنگ برنده شود، براد پیت یا جورج کلونی؟
آل پاچینو : دارم این جنگ را تصور می‌کنم و می‌دانید چیست؟ نمی‌توانم. نمی‌توانم ببینم که این دو مرد با هم ب‌جنگند چون که آن‌ها خیلی بامزه‌اند. آن‌ها بامزه‌تر از آنی هستند که بجنگند. آن‌ها آدم‌های جالبی هستند و بودن با آن‌ها خیلی بامزه است و آن‌ها خیلی بخشنده و آرام هم هستند. فکر کنم باید جنگ مساوی بشود. باشد؟ بگذارید از زیرش در بروم.

آهوي تنها اثری از (صادق هدايت)

دوشنبه چهارم آبان ۱۳۸۸ | 21:9 | <<* آل پا *>> -

آهوي تنها (از كلكسيون شخصي جهانگير هدايت)

صورت زخمی: «هاوارد هاکس»

چهارشنبه بیست و نهم مهر ۱۳۸۸ | 22:20 | <<* آل پا *>> -

کارگردان: هاوارد هاکس

فیلمنامه: بن هکت،یتسین ا.میلر، جان لی ماهین، فرد پاسلی. برمبنای رمانی نوشته: آرمیتریج تریل.

فیلمبردار: لی گارمیس ول.

موسیقی: گاس آرنهایم.

بازیگران: پل مونی (تونی کامونت)، آن دوراک، جرج رافت، کارل موری...

سیاه و سفید،99 دقیقه، 1932.

( بازسازی شده به سال ۱۹۸۳، به کارگردانی: برایان دی پالما )

"صورت زخمی «هاوارد هاکس» و سینمای گنگستر"

فیلم های گنگستری، که به عنوان یک نوع یا ژانر در سینما محسوب می شوند؛ مانند ژانرهای مهم دیگری همچون، ژانر وسترن یا ژانر وحشت، از نوع فیلم هایی هستند که همواره طرفداران خود را دارند و مورد استقبال قرار می گیرند. فیلم های گنگستری، همانطور که از عنوان آن برمی آید عمدتا به زندگی تبهکاران مربوط می شود و به دنیای بی رحم، ناآرام و پر از حادثه آنان می پردازد. این نوع فیلم، پیش از هرچیز، در دهه 30 و 40 در سینمای آمریکا به اوج خود رسید، در دورانی که با پیدایش جرم و جنایت، فقر و بیکاری و در شرایط بد اقتصادی؛ موجب شد تا تبهکاران بزرگی بوجود آیند که برای خود قدرت های بزرگی شوند. تبهکارنی همچون «آل کاپون» که در آن دوران سوژه ای بسیار خوب برای رسانه ها و البته سینما بودند. از آن دوران و با پیدایش همین گنگسترها، تا کنون فیلم های بسیاری در مورد آنها ساخته شده است، که سرآغاز آنان در اوایل دهه 30 سینمای آمریکا بود و با موفقیت های قابل توجه ی همراه بودند. «سزار کوچک» به سال 1930 و به کارگردانی (مروین لروی) و با بازی "ادوارد جی رابینسون" شروع طلایی برای این نوع از سینما بود، پس از آن «دشمن مردم» ، «ضورت زخمی» و در ادامه، دهه پرشور بیست، اوج التهاب، سیرای مرتفع... و سال ها بعد، بانی و کلاید، از نفس افتاده، سامورایی، کلاه، تسخیر ناپذیران، مخمصه... نمونه های خوبی هستند و به نوبه خود بر این ژانر تاثیرگذار بودند.از مشخصه های فیلم های گنگستری می توان به این موارد اشاره کرد: شخصیت ها و تیپ های خشن خونسرد و بی رحم (همراه با بارانی، کلاه، دستکش، سیگار و اسلحه "مسلسل" ، صدای شلیک گلوله، صدای لاستیک اتوموبیل ها، خیابان های تاریک و آسفالت های باران خورده، آپارتمان های شیک و...

" یک گنگستر: تونی کامونتی" «دنیا مال منه»

«هاوارد هاکس» در سال 1932، دست به ساخت یکی از فیلم های مهم سینمای گنگسترو البته سینمای آمریکا یعنی «صورت زخمی» می زند. قبل از هر چیز باید گفت که «هاوارد هاکس» از آن کارگردان هایی بود که در هر ژانر از سینما یک اثر را ارائه کرده و نکته جالب اینجاست که هر اثرش را توانسته بر پایه استانداردهای آن ژانر به خوبی و استادانه بسازد. هاکس، در فیلم صورت زخمی، نیز که از آثار اولیه و مهم خودش هم محسوب می شود موفق شده است که به درستی و تا حد زیادی واقعی، دنیای گنگسترها را به نمایش بگذارد. صورت زخمی هاکس نیز با نگاه به زندگی «آل کاپون» که از قدرت های تبهکاران آن دوران بود، ساخته شد. داستان فیلم درباره خلافکاری کوچک به نام «تونی کامونتی» با بازی «پل مونی» است که رفته رفته با ورود به دنیای تبهکاران و با انجام قتل و جنایت به یک گنگستر بزرگ و خطرناک تبدیل می شود...

از نگاه من فیلم «صورت زخمی» را می توان به سه بخش تقسیم کرد:

1- دنیای گنگسترها: کارگردان و دیگر سازندگان فیلم، تا آنجا که توانسته اند، نوعی زندگی گنگسترها، و هر آنچه که مربوط به مشخصه های این نوع سینماست را معرفی و به نمایش بگذارند. در فیلم بیش از 20 قتل و جنایت روی می دهد و صحنه های مربوط به درگیری بین گنگسترها که گاه به خشونت می انجامد و حتی بعضا مردم عادی نیز آسیب می بینند، تصویری واقعی از آنها را نشان می دهد. نقش پلیس و روزنامه ها که سهم مهمی در مقابله با گنگسترها داشته اند، بارها در فیلم به آن اشاره می شود... دنیای گنگسترها همواره پر از وقایع و حوادث است که در فیلم صورت زخمی نیز بارها شاهد این حوادث و وقایع هستیم.

2- تونی کامونتی: یکی از ویژگی های مهم داستان فیلم «صورت زخمی» تونی کامونتی است. او در صحنه ای از فیلم به این نکته اشاره می کند که «دنیا مال منه»... تونی، شخصیتی ست که آرام آرام پیشرفت می کند و به موفقیت مالی چشمگیری می رسد! او خود را به عنوان یک گنگستر بی رحم و خشن تثبیت می کند؛ تونی، افکار خاصی در مورد شجاعت و کارهای جسورانه دارد، او اعتقاد دارد که هر چیزی را که بخواهد را می تواند به دست بیاورد! و کنترل شهر را در دست می گیرد... اما از طرفی ، مشکلات روحی، تنهایی و انزوا و تصمیم گیری هایی که به اشتباه انجام می دهد، باعث نابودی اش می شود.

در صحنه ای جالب از ابتدای فیلم، که به نوعی معرفی تونی کامونتی ست، شاهد بحث او با کاراگاه پلیس هستیم:

پلیس: شما رو هم مثل بقیه گیر میندازیم!

تونی: شاید من فرق داشته باشم!

پلیس: تو هم مثل اونای دیگه ای، کافیه اسلحه ت رو ازت بگیرن، زورت به هیچی نمیرسه، مثل اون آشغالای دیگه!

تونی: پس میخوای گیرم بندازی؟

پلیس: در مورد تو حاضرم یک ماه حقوقم رو بدم تا این کار عملی بشه!

3- هاوارد هاکس: در بیشتر آثار هاکس، که هر کدام برای خود شاهکاری ست، نوعی طنز و شوخ طبعی دیده می شود که واقعا تماشایی ست؛ به غیر از فیلم های کمدی هاکس، این طنز و شوخ طبعی را می توان در جدی ترین آثارش نیز مشاهد نمود، (خواب بزرگ، رود سرخ)... هاکس خودش در این باره می گوید: هر وقت داستانی را می شنوم، اولین فکری که به ذهنم می رسد، ساخت یک فیلم کمدی درباره آن است! در فیلم صورت زخمی نیز، شاهد این طنز منحصر بفرد هاکس هستیم؛ به طور مثال از نوع گفتار شخصیت ها و رفتارشان می شود این نکته را فهمید؛ یا با نگاه به تونی کامونتی که از رفتارها و عادات رشد نکرده به شکلی طنز به فردی متمدن تبدیل می شود! مثلا به لباس پوشیدن تونی و شادی ش در خریدن کت و شلوار های شیک و همچنین خوشحالی او از خانه ای مدل بالا که در آن زندگی می کند، تماشایی ست... و یا می توان به منشی تونی اشاره کرد، که فردی ست غیر معمولی با رفتاری طنز... او منشی تونی کامونتی ست (گنگستر بزرگ شهر) اما حتی نمی تواند به تلفن های تونی جواب درست بدهد و همیشه نام آنها را فراموش می کند!

نکاتی دیگر درباره فیلم:

در چند صحنه از فیلم صورت زخمی، شاهد جنایت هایی هستیم که برخی از آنها با نمایی از (گل) همراه هستند و یا در صحنه هایی که به خشونت منجر می شود با نماهایی از صلیب همراه است که هدف از این کار مخالفت با خشونت است. نکته بعدی از فیلم، احساس همدردی با تونی کامونتی ست، تماشاگر با آنکه می داند تونی تبهکاری بی رحم است، اما حضور او را دوست دارد و با او تا انتهای فیلم همدردی می کند! نکته دیگر که یکی از مهمترین ویژگی های فیلم نیز هست، رابطه تونی با خواهرش است، او بسیار به زندگی خواهرش حساس است و مدام او را زیر نظر دارد. تونی حتی به خاطر خواهرش، دوست قدیمی خود «جینو» را به قتل می رساند که بزرگترین اشتباه او نیز همین کار است!

رندان سلامت میکنند جان را غلامت میکنند - مولوی

دوشنبه بیست و هفتم مهر ۱۳۸۸ | 23:23 | <<* آل پا *>> -

رندان سلامت میکنند جان را غلامت میکنند ------ مستی ز جامت میکنند مستان سلامت میکنند

در عشق گشتم فاشتر و از همگنان قلاشتر ------ و از دلبران خوش باشتر مستان سلامت میکنند

غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر ------ خورشید ربانی نگر مستان سلامت میکنند

افسون مرا گوید کسی تو به زمن جوید کسی ------ بی پا چو من پوید کسی مستان سلامت میکنند

ای آرزوی آروز آن پرده را بردار ز او ------ من کس نمیدانم جز او مستان سلامت میکنند

ای ابر خوش باران بیا و ای مستی یاران بیا ------- و ای شاه طراران بیا مستان سلامت میکنند

حیران کن و بی رنج کن ویران کن و پر گنج کن ------ نقد ابد را سنج کن مستان سلامت میکنند

شهری ز تو زیر و زبر هم بی خبر هم باخبر ------ و ای از تو دل صاحب نظر مستان سلامت میکنند

آنجا که یک با خویش نیست یک مست آنجا بیش نیست ------ آنجا طریق و کیش نیست مستان سلامت میکنند

آن جان بی چون را بگو، وان دام مجنون را بگو ------ وان در مکنون را بگو مستان سلامت میکنند

آن دام آدم را بگو وان جان عالم را بگو ------ وان یار و همدم رابگو مستان سلامت میکنند

آن بحر مینا را بگو وان چشم بینا را بگو ------ وان طور سینا را بگو مستان سلامت میکنند

آن توبه سوزم را بگو، وان خرقه دوزم را بگو ------ وان نور روزم را بگو مستان سلامت میکنند

آن عید قربان را بگو وان شمع قرآن را بگو ------ وان فخر رضوان را بگو مستان سلامت میکنند

غزل از مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی رومی (غزلیات شمس)

ناگهان نام بهرام بيضايي اعلام شد

جمعه بیست و چهارم مهر ۱۳۸۸ | 6:58 | <<* آل پا *>> -

در غيبت يعقوبي، برهاني مرند، نادري، رحمانيان، ثميني، رفيعي و...

ناگهان نام بهرام بيضايي اعلام شد

بيضايي حضور خود را در بيست و هشتمين جشنواره تئاتر فجر تاييد نکرد

گروه فرهنگي؛ اسامي نمايش هاي بخش چشم انداز تئاتر فجر نشان از عدم حضور نمايشنامه نويسان و کارگردان هاي مطرح تئاتر در بيست و هشتمين جشنواره تئاتر فجر دارد. عليرضا نادري، نادر برهاني مرند، علي رفيعي، محمد يعقوبي، حسين کياني، کيومرث مرادي، نغمه ثميني و محمد رحمانيان نام هاي آشنايي هستند که سال هاست حضور تک تک شان به جشنواره هاي تئاتر رونق بخشيده اما امسال نام آنها در فهرست اسامي اعلام شده وجود ندارد. عدم حضور نام هاي مطرح تئاتر در جشنواره فجر گرچه بدون نوشتن بيانيه و اعلام خبر قبلي از جانب نام هايي است که امسال ترجيح داده اند نمايشي براي اجرا در جشنواره ارائه ندهند اما بسياري آن را بي ارتباط با مسائل روز و شرايط فعلي کشور نمي دانند. سال گذشته عليرضا نادري نمايش «کوکوي کبوتران حرم» را در جشنواره فجر روي صحنه برد؛ نمايشنامه يي که خودش آن را نوشته بود و اجرايش بارها به تعويق افتاد تا اينکه در جشنواره فجر به نمايش درآمد. نادر برهاني مرند نيز «کابوس هاي يک پيرمرد...» را در جشنواره تئاتر اجرا کرد که متنش را خودش نوشته بود. نمايش هاي عليرضا نادري و نادر برهاني مرند به همراه نمايش «شکار روباه» علي رفيعي در بيست و هفتمين جشنواره فجر مورد استقبال قرار گرفت و بلافاصله بعد از جشنواره به اجراي عمومي درآمدند. «خشکسالي و دروغ» نوشته و کار محمد يعقوبي که تا چندي پيش در تالار قشقايي اجرا مي شد و مخاطبان تئاتر درخواست تمديد اجراي آن را داشتند محصول جشنواره بيست و هفتم تئاتر فجر بود. محمد يعقوبي پيشتر اعلام کرده بود در جشنواره فجر شرکت نمي کند. در جشنواره بيست و هشتم نام چهره هاي آشناي تئاتر در ميان نيست؛ آنهايي که نام شان تضميني براي پر شدن صندلي هاي تئاتر و استقبال همگاني است. اين موضوع تنها مختص بخش «چشم انداز» جشنواره نيست. در فهرست اسامي اعلام شده در بخش هاي ديگر نيز نشاني از اين نام ها نيست. حتي طبق فراخوان جشنواره نمي توانيم منتظر حضور آنها در بخش بين الملل باشيم. در فراخوان جشنواره درباره انتخاب بخش بين الملل چنين آمده است؛ «هيات عالي انتخاب جشنواره از ميان گروه هاي پذيرفته شده در تمام بخش هاي موجود جشنواره گروه هاي واجد شرايط مربوط به اين بخش را انتخاب خواهد کرد.مگر اينکه نام آنها در بخش مرور آثار جشنواره اعلام شود که در اين صورت نيز کار جديدي از آنها نخواهيم ديد.»در اين شرايط که غيبت جوانان مطرح تئاتر در جشنواره به شکلي بارز ديده مي شود آنچه باعث حيرت اهالي و علاقه مندان تئاتر شده است اعلام ناگهاني نام بهرام بيضايي با نمايش «سهراب کشي» از سوي هيات انتخاب در بخش چشم انداز بيست و هشتمين جشنواره تئاتر است. پيشتر بيضايي اعلام کرده بود متنش از سوي مرکز هنرهاي نمايشي پذيرفته نشده است. البته او پس از اعلام نامش حضورش در جشنواره را تاييد نکرد و در گفت وگو با ايسنا اعلام کرد صحبت هايي در اين باره انجام شده اما حضورش در جشنواره تئاتر فجر قطعي نشده است.

Obama On Winning the Nobel Peace Prize

جمعه هفدهم مهر ۱۳۸۸ | 19:20 | <<* آل پا *>> -

باراک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در بخشی از سخنانش به مناسبت دریافت جایزه نوبل گفت: موضوع این جایزه صرفا تلاش های دولت من نیست، بلکه تمامی تلاش های شجاعانه مردم در سراسر دنیاست. به همین خاطر است که باید این جایزه را با هرکس که مشتاقانه در پی عدالت و کرامت انسانی است، تقسیم کرد. با زن جوانی که در فقدان حقش برای "شنیده شدن"، حتی با وجود تهدید سرکوب و گلوله به راه پیمایی خیابانی سکوت می رود. با آن رهبری که در منزل خود حبس شده چرا که حاضر به ترک التزامش به مردم سالاری نیست. با سربازی که در ماموریتی پس از ماموریت دیگر و از برای دیگری در آنسوی دنیا، فداکاری می کند. این جایزه متعلق به همه مردان و زنانی است که در سر تا سر دنیا امنیت ، آزادی و گاه جان خویش را برای استقرار صلح فدا می کنند. ا

President Obama On Winning the Nobel Peace Prize: This award is not simply about the efforts of my administration -- it's about the courageous efforts of people around the world. And that's why this award must be shared with everyone who strives for justice and dignity -- for the young woman who marches silently in the streets on behalf of her right to be heard even in the face of beatings and bullets; for the leader imprisoned in her own home because she refuses to abandon her commitment to democracy; for the soldier who sacrificed through tour after tour of duty on behalf of someone half a world away; and for all those men and women across the world who sacrifice their safety and their freedom and sometime their lives for the cause of peace.

http://static.guim.co.uk/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2009/10/9/1255086911641/Nobel-Peace-Prize-medal-002.jpg

http://www.opednews.com/populum/uploaded/obama-11235-20091009-110.jpg

YouTube link: http://www.youtube.com/watch?v=FbOWxc7Wwrg

شادی آزادی

جمعه هفدهم مهر ۱۳۸۸ | 14:41 | <<* آل پا *>> -

ای شادی !
آزادی !
ای شادی آزادی !
روزی که تو بازآیی
با این دل غم پرورد
من با تو چه خواهم کرد ؟
غم هامان سنگین است
دل هامان خونین است
از سر تا پامان خون می بارد
ما سر تا پا زخمی
ما سر تا پا خونین
ما سر تا پا دردیم
ما این دل ِ عاشق را
در راه ِ تو آماج بلا کردیم
وقتی که زبان از لب می ترسید
وقتی که قلم از کاغذ شک داشت
حتی ، حتی حافظه از وحشت در خواب سخن گفتن می آشفت
ما نامِ تو را در دل
چون نقشی بر یاقوت
می کندیم
وقتی که در آن کوچه ی تاریکی
شب از پی شب می رفت
و هول سکوتش را
بر پنجره ی بسته فرو می ریخت
ما بانگ تو را با فورانِ خون
چون سنگی در مرداب
بر بام و در افکندیم
وقتی که فریبِ دیو
در رخت سلیمانی
انگشتر رایک جا با انگشتان می برد
ما رمز تو را چون اسم اعظم
در قول و غزل قافیه می بستیم
از می از گل از صبح
از آینه از پرواز
از سیمرغ از خورشید
می گفتیم
از روشنی از خوبی
از دانایی از عشق
از ایمان از امید
می گفتیم
آن مرغ که در ابر سفر می کرد
آن بذر که در خاک چمن می شد
آن نور که در آینه می رقصید
در خلوت دل با ما نجوا داشت
با هر نفسی مژده ی دیدار ِ تو می آورد
در مدرسه در بازار
در مسجد در میدان
در زندان در زنجیر
ما نام ِ تو را زمزمه می کردیم
آزادی!
آزادی !
آزادی !
آن شب ها، آن شب ها ، آن شب ها
آن شب های ظلمت وحشت زا
آن شب های کابوس
آن شب های بیداد
آن شب های ایمان
آن شب های فریاد
آن شب های طاقت و بیداری
در کوچه تو را جُستیم
بر بام تو را خواندیم
آزادی !
آزادی !
آزادی !
می گفتم :
روزی که تو بازآیی
من قلب جوانم را
چون پرچم پیروزی
بر خواهم داشت
وین بیرق خونین را
بر بام بلند تو
خواهم افراشت
می گفتم :
روزی که تو باز آیی
این خون ِ شکوفان را
چون دسته گل سرخی
در پای تو خواهم ریخت
وین حلقه ی بازو را
در گردن مغرورت
خواهم آویخت
ای آزادی !
بنگر !
آزادی !
این فرش که در پای تو گسترده ست
از خون است
این حلقه ی گل خون است
گل خون است …
ای آزادی !
از ره خون می آیی
اما می آیی و من در دل می لرزم :
این چیست که در دست تو پنهان است ؟
این چیست که در پای تو پیچیده ست ؟
ای آزادی !
آیا با زنجیر
می آیی ؟ …

انسان

دوشنبه سیزدهم مهر ۱۳۸۸ | 0:43 | <<* آل پا *>> -

توالی سلسله وار روزهای کرم خورده ی مغرور و بی احساس که موجودات پلشت و پلید چون انسان را آفرید بر سرگیجه ام می افزاید.

لعنت بر این کره ی مست ِ رقصان!

لعنت بر این مهر مادرش!

لعنت بر این مهتاب فرزندش!

لعنت بر من!

انسان !

تو را دوست دارم!

تو ای انسان! انسان مغرور ِ پراحساس ِ مست ِ رقصان ِ زوال مند!

تو ای انسان! موجود دوپای شکست پذیر!

تو ای انسان! موجودی که تمام اختیارت در دستان ِ آلت دراز و " سینه های عاج مانند ات " است.

تو ای انسان! موجود ِ درازپای ِ کوته گوش دست دراز!

تو ای انسان! که همه ی وجودت را در معده ات ریخته اند تا انرژی بیافرینند برای آلتت!

تو ای انسان! که اگر نشاشی ، شاشیدن از چشمانت میبارد! و اگر روده ات خالی نشود تمام هوا را به گند
می کِشی!

تو ای انسانِ! موجود ِ پلید ِدر حال تکامل که تکاملت را با ساختن زباله های فضایی و بمب های خوشه ای به رخ ِ زمین ِ ناچارِ مغموم می کِشی!

تو ای انسان! که رسانه را می سازی تا ذهن ِ درویش ِ مردمان را درویش تر سازی!

تو ای انسان! که فاضلاب های شهرت را با لذت می بلعی!

تو ای انسان! تویی که دست ِ فرزندت را می گیری و دانه دانه تخم ِ علف ِ هرز در آن می کاری!

تو ای انسان...

چگونه تو را دوست بدارم؟!

این همه تضاد است؟

که باشد!

معده ام خالی است و کرم ها در انتظارش!

و چه لذتی است بلعیدن ِ این همه کرم!

شتاب بخشيدن به درمان با سود جستن از سينما

جمعه دهم مهر ۱۳۸۸ | 21:29 | <<* آل پا *>> -

زندگي بازيچه يي بيش نيست

يکي از فيلم هايي که همچون «همشهري کين» کاربردي اثرگذار در شناساندن «معناي ناب زندگي» دارد و در همين حال، نشان مي دهد «بهنجاري (نرماليتي)، مفهومي شگفت انگيز و چالش پذير و کشمکش پذير است»، ساخته درخشان و بي همتاي شادروان «علي حاتمي» يعني «سوته دلان» است. از اين اثر گيرا و ماندگار تاريخ سينماي ايران به خوبي مي توان در راستاي شتاب بخشيدن به روان درماني شناختي -رفتاري اختلالات گوناگون، به ويژه افسردگي ها، اختلالات اضطرابي (به ويژه وسواس هاي کمال گرايانه) و ويژگي هاي پررنگ و اختلال شخصيت هاي خودشيفته (نارسيسيستيک)، مرزي - آشوبناک (بوردرلاين)، نمايشگر (هيستريونيک)، منضبط - قانون مدار (وسواسي - جبري)، منتقد - افسرده (دپرسيو) و مردم گريز - پرهيزمدار (اوويدنت) سود جست.

«سوته دلان»، فراز درخشان و تابناک ايفاي نقش يک فرد دچار اختلال مادرزادي رواني - هم ابتلايي اختلال درخودماندگي (آسپرگر) با کندذهني- در نه فقط تاريخ سينماي ايران، که تاريخ سينماي جهان است. بي گمان گريم و چهره پردازي هنرمندانه بازيگر نخست فيلم از سوي «اتللو فارا» در اين کاميابي خيره کننده نقشي غيرقابل انکار داشته است هرچند فيلم از کاستي هميشگي ساخته هاي «علي حاتمي» يعني «چيرگي چشمگير گفتار بر تصوير» رنج مي برد.

فيلم «سوته دلان» آشکارا نشان مي دهد آن که «زندگي واقعي» را درست همان گونه که هست، «زندگي مي کند»، همانا آدم به ظاهر دچار اختلال کندذهني فيلم است. «آقا مجيد ظروفچي جوبچي» که خنده و گريه اش در سالن سينما، پايکوبي و دست افشاني اش در شادماني عروسي، سوگواري اش در ختم و عزا و عشق ورزي و هم آغوشي اش همانا خنده، گريه، پايکوبي، سوگواري و عشق ورزي راستين و واقعي است و اين همانا آدم هاي به ظاهر بهنجار (نرمال) و خردمند (عاقل) پيرامون او هستند که از «زندگي طبيعي و واقعي» نابرخوردار و بي بهره بوده و تنها «اداي زندگي کردن» را درمي آورند، چه بسيار مردماني که در اين سرزمين زندگي نمي کنند بلکه فقط زندگي را مي گذرانند. داستان «سوته دلان» به ظاهر در تهران نويني مي گذرد که از پس انقلاب مشروطه پا به دوران مدرنيته رضاشاهي گذاشته است و نمادهاي اين عصر جديد را همچون سينما، اتومبيل، ميکروفن، تلفن، گراند هتل و ... پذيرا شده است. اما «حاتمي» هوشمندانه از همه اين نمادها مي گذرد و نشانه يي از آيين و آداب اجتماعي تهران در پايان سده سيزدهم و آغاز سده چهاردهم خورشيدي و ويژگي هاي تاريخي آن دوران را برجسته نمي سازد تا فيلم «بي مکان و فضا» جلوه کند. از اين رو «حاتمي» با وجود دلبستگي ها و دلمشغولي هاي هميشگي اش، از نماي امامزاده داوود نيز به سود «بي مکان و زمان» شدن فيلم صرف نظر مي کند. اين گونه است که داستان «سوته دلان» به سادگي مي تواند بارها و بارها، بر سر هر کوي و بازار هر شهر و کشوري رخ دهد.

«سوته دلان» درست همچون فيلم «همشهري کين» پوچ و بيهوده بودن بلندپروازي ها و جاه جويي هاي آدميان و همچنين وسواس هاي سختگيرانه و کمال گرايانه آنان را آشکارا نشان مي دهد. پيام فيلم ساده و گوارا و گيراست؛ «زندگي، بازيچه يي زودگذر بيش نيست و نبايد کاميابي ها و شکست هايمان در آن را بيش از اندازه پيش چشم و ذهن مان درشت و برجسته کنيم.» هرگاه بحث من و مراجع در ساختار روان درماني هاي شناختي -رفتاري به اين ساخته گيرا، ماندگار و اثرگذار زنده ياد «علي حاتمي» مي رسد، درست همانند بحث درباره برداشت مراجع از فيلم ارزشمند «همشهري کين»، از مراجع مي پرسم با اين برداشت من از اين فيلم هم انديش هست يا نه؛ «جاه طلبي و بلندپروازي تان را محدود و کنترل کنيد؛ خود و جايگاهتان در زندگي را باور داشته باشيد و از اين بازيچه زودگذر کوتاه و ناپايدار -زندگي- لذت ببريد و کامياب شويد،» و سپس نظر او را در اين باره جويا مي شوم که به راستي آيا آدمي نمي تواند زندگي (اين بازيچه و نمايش زودگذر و از دست رفتني) را ساده تر بگيرد و بگذراند و رها کند؟ واقعيت ها دگرگون نمي شوند اما شناخت، برداشت، تعبير و تفسير ما از اين واقعيت ها مي تواند دگرگون شود.

فيلم «سوته دلان» به ويژه آن هنگام که مراجع به فاصله فراوان آرمان هاي بلندپروازانه و کمال گرايانه اش با واقعيت زندگي اش و ناتواني اش در رسيدن به اين اهداف آگاه شده است، به خوبي مي تواند او را در ساختار روان درماني شناختي-رفتاري، از بلندپروازي هاي خودشيفته وار (و بعضاً روان پريشانه) و کمال طلبي هاي وسواس گونه و اجباري اش دور ساخته و مفهوم ساده و گواراي زندگي آميخته به آسان گيري و بسندگي (قناعت) را در پيش چشم و ذهن او نشاند. به اين ترتيب مراجع مي تواند آرامش روز و دلخوشي شب و «حوضچه اکنون» خودش را از گرداب افسردگي و سرخوردگي هاي برآمده از ناکامي و شکست ايمن و به دور نگاه دارد.

و برادر بزرگ تر به ظاهر خردمند «آقا مجيد ظروفچي جوبچي» همان فرد افسرده مورد اشاره «سيلوانو آريتي» در نظريه «ديگري چيره» در رخ دادن افسردگي است؛ برادري که پيکر رو به سردي آن به ظاهر کندذهن به کرانه کاميابي و خوشبختي رسيده را به آستانه امامزاده داوود رسانده و اينک خسته و کوفته و درمانده، پس از سال ها زندگي سختگيرانه و کمال جويانه، به تلخي درمي يابد آرمان و کمالي که او سال ها براي آن زندگي را به کام خودش تلخ کرده است، هرگز آن گونه نبوده که بتواند انتظارات اين جهاني و آن جهاني او را برآورده سازد. اکنون براي او تنها آه و حسرت و افسوس باقي مانده است تا «ناکام» و درمانده به يک عمر اشتباه اقرار و اعتراف کند که؛ «همه عمر دير رسيديم.»

تحلیل روانی قاتل جان لنون در یک فیلم

یکشنبه پنجم مهر ۱۳۸۸ | 23:41 | <<* آل پا *>> -

یک کمپانی فیلم سازی کانادایی بیست و پنج سال پس از کشته شدن جان لنون (John Lennon)، ترانه سرا و موسیقی دان عضو گروه بیتلز، فیلمی ساخته که در آن به تجزیه و تحلیل افکار و حالات روانی قاتل لنون پرداخته شده است. بازیگران اصلی این فیلم جرد لتو (Jared Leto) و لیندسی لوهان (Lindsay Lohan) هستند. لتو که در فیلمهای "مرثیه ای برای یک رویا" (Requiem for a Dream) در نقش یک معتاد به هرویین و "خدای جنگ" (Lord of War) نقش یک اسلحه فروش معتاد را بازی کرده است، انتخاب مناسبی برای نقش قاتل لنون، مارک دیوید چاپمن (Mark David Chapman) به نظر میرسد.

لیندسی لوهان نیز که از ستارگان جوان آمریکا است، در این فیلم نقش یکی از طرفداران لنون را بازی میکند که در طی تعطیلاتی که لنون در آن به قتل رسید، با چاپمن دوست میشود.

جان فلاک (John Flock)، مدیر کمپانی Peace Arch Entertainment میگوید که شخصیت لنون زمان چندانی برای حضور در صحنه ندارد زیرا نقطه تمرکز داستان بر روی چاپمن و روزهایی است که به قتل منجر شده اند.

نقشی که لوهان ایفا میکند نیز در واقع بهانه ای است تا به فیلمساز در تجزیه و تحلیل انگیزه چاپمن در کشتن این شخصیت نامدار موسیقی راک، کمک کند. به گفته فلاک:" این فیلم یک بررسی روانشناسانه از چاپمن است. من آنرا یک تصویر دلسوزانه و همدلانه نمیبینم اما بیننده به نوعی وارد فضای ذهنی چاپمن میشود." او افزود که صحنه قتل نسبتا با احتیاط نمایش داده خواهد شد. "این پر اهمیت ترین صحنه فیلم است، اما ما قصد نداریم زمان زیادی را به نمایش آن اختصاص دهیم."

چاپمن که در حال حاضر دوره محکومیت خود - 20 سال تا ابد - را میگذراند، در 8 دسامبر 1980، جان لنون را در خارج از آپارتمانش متوقف کرد و پس از اینکه از او خواست تا جلد آلبوم جدید خود Double Fantasy را امضا کند، وی را با شلیک گلوله به قتل رساند.

نام فیلم "فصل 27" است و فلاک دلیل این نامگذاری را اشاره ای به کتاب The Catcher in the Rye، نوشته جی.دی. سالینجر J.D. Salinger میداند. چاپمن این کتاب که در 26 فصل نوشته شده، منبع الهام خود ذکر کرده است. به گفته چاپمن، او با قهرمان داستان – که از هر چیز دروغین متنفر بوده- همذات پنداری میکرده است و از آنجایی که لنون را شخصی ریاکار میدانسته، او را به قتل رسانده است.

پرویز مشکاتیان

جمعه سوم مهر ۱۳۸۸ | 15:0 | <<* آل پا *>> -

http://iranianclassicmusic.persiangig.com/image/shajarian-meshkatian.jpg

پرویز مشکاتیان (زادهٔ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۳۴ در نیشابور - درگذشتهٔ ۳۰ شهریور ۱۳۸۸ در تهران)، آهنگساز، موسیقی‌دان، نوازنده سرشناس سنتور، استاد دانشگاه و پژوهشگر نامی ایران بود.

پرویز مشکاتیان کار هنری خود را در شش سالگی با پدرش، مرحوم حسن مشکاتیان که استاد سنتورنوازی و آشنا با ویولن و سه‌تار بود، آغاز کرد. وی با ادامهٔ آموختن موسیقی در طول تحصیل، در سال ۱۳۵۳ وارد دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران شد.

مشکاتیان، ردیف میرزا عبدالله را نزد استاد نورعلی برومند و دکتر داریوش صفوت و مبانی موسیقی ایرانی را نزد اساتیدی چون دکتر محمدتقی مسعودیه، عبدالله دوامی، سعید هرمزی و یوسف فروتن فراگرفت. او کار سنتورنوازی خود را به شیوهٔ رسمی در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی آغاز کرد و در این زمینه بسیار موفق کار کرد و کارهای بزرگ فراوانی را در زمینهٔ آهنگسازی وسنتورنوازی به ویژه تکنوازی انجام داد. وی در آزمون موسیقی باربد که به ابتکار استاد نورعلی برومند برگزار می‌شد، به همراه پشنگ کامکار مشترکاً جایگاه نخست را به دست آورد.

استاد پرویز مشکاتیان در تاریخ ۳۰ شهریور سال ۱۳۸۸ در منزلش در تهران و در سن ۵۴ سالگی بر اثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت.

فعالیت حرفه‌ای

مشکاتیان از سال ۱۳۵۶، همکاری با رادیو را زیر نظر هوشنگ ابتهاج آغاز کرد ولی پس از واقعه ۱۷شهریور ۱۳۵۷ از رادیو استعفا داد و مؤسسه چاووش را با همکاری هنرمندان گروه عارف و شیدا تشکیل داد. سپس با همکاری شهرام ناظری، تصنیف «مرا عاشق» را بر روی شعر مولانا ساخت. از سال ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۶۷ با محمدرضا شجریان همکاری داشت که نتیجهٔ این همکاری، آثار ماندگاری چون بیداد، آستان جانان، سِرّ عشق، نوا و دستان بود. وی در همهٔ این آثار، به عنوان آهنگ‌ساز و نوازندهٔ سنتور (در سِرّ عشق به عنوان نوازندهٔ سه‌تار) همکاری داشت.

وی با افسانه شجریان دختر محمدرضا شجریان ازدواج کرد ولی در دهه ۱۳۷۰ از او طلاق گرفت. او همچنین کارهای بسیار پرباری با نوازندگانی چون حسین علیزاده (سرپرست گروه عارف و گروه شیدا) و محمدرضا لطفی (سرپرست گروه شیدا) دارد.

پس از قطع همکاری با محمدرضا شجریان، وی با خوانندگانی چون علی جهاندار، ایرج بسطامی، علیرضا افتخاری، حمیدرضا نوربخش، علی رستمیان و شهرام ناظری همکاری کرد. او همچنین در فستیوال جهانی موسیقی تحت عنوان (روح زمین) در کشور انگلستان شرکت کرد و مقام نخست را بدست آورد.

او در سال‌های اخیر کارهای کمتری بیرون داده‌است و خود سرپرست یک گروه موسیقی مشهور بوده که بنا به گفتهٔ اعضای گروه به سبب کم کاری وی آن گروه از هم پاشید (در سال ۱۳۸۴). یکی از واپسین کارهای وی یک نوار تکنوازی بود که در سال ۱۳۸۴ نواخت و منتشر کرد. همچنین وی در روزهای ۶ تا ۹ آذر ۱۳۸۶ به عنوان سرپرست گروه عارف کنسرتی در تهران برگزار کرد که حمیدرضا نوربخش به عنوان خواننده در آن شرکت داشت.

مشکاتیان، کتاب‌های فراوانی در زمینهٔ سنتور و موسیقی ایرانی تألیف کرده‌است. از این کتابها می توان به اثرهای رزم مشترك، شعر بی واژه، لاله بهار، بیداد و بیست قطعه برای سنتور اشاره نمود.

مه

یکشنبه بیست و نهم شهریور ۱۳۸۸ | 20:35 | <<* آل پا *>> -

بيابان را، سراسر، مه گرفته‌ست.

چراغ ِ قريه پنهان است

موجي گرم در خون ِ بيابان است

بيابان، خسته

لب بسته

نفس بشکسته

در هذيان ِ گرم ِ مه، عرق مي‌ريزدش آهسته از هر بند.

«ــ بيابان را سراسر مه گرفته‌ست. [مي‌گويد به خود، عابر]

سگان ِ قريه خاموش‌اند.

در شولای مه پنهان، به خانه مي‌رسم. گل‌کو نمي‌داند. مرا ناگاه در

درگاه مي‌بيند، به چشم‌اش قطره اشکي بر لب‌اش لبخند، خواهدگفت:

«ــ بيابان را سراسر مه گرفته‌ست... با خود فکر مي‌کردم که مه گر

همچنان تا صبح مي‌پاييد مردان ِ جسور از خفيه‌گاه ِ خود به ديدار ِ عزيزان بازمي‌گشتند.»

□

بيابان را

سراسر

مه گرفته‌ست.

چراغ ِ قريه پنهان است، موجي گرم در خون ِ بيابان است.

بيابان، خسته لب‌بسته نفس‌بشکسته در هذيان ِ گرم ِ مه عرق مي‌ريزدش آهسته از هر بند.

بگذار پس از من هرگز کسي نداند از رُکسانا با من چه گذشت.

پنجشنبه بیست و ششم شهریور ۱۳۸۸ | 0:4 | <<* آل پا *>> -

رُکسانا

بگذار پس از من هرگز کسي نداند از رُکسانا با من چه گذشت.

بگذار کسي نداند که چه‌گونه من از روزي که تخته‌هاي ِ کف ِ اين
کلبه‌ي ِ چوبين ِ ساحلي رفت و آمد ِ کفش‌هاي ِ سنگين‌ام را بر
خود احساس کرد و سايه‌ي ِ دراز و سردم بر ماسه‌هاي ِ مرطوب ِ
اين ساحل ِ متروک شنيده شد، تا روزي که ديگر آفتاب به
چشم‌هاي‌ام نتابد، با شتابي اميدوار کفن ِ خود را دوخته‌ام، گور ِ
خود را کنده‌ام...

□

اگرچه نسيم‌وار از سر ِ عمر ِ خود گذشته‌ام و بر همه چيز ايستاده‌ام و در
همه چيز تاءمل کرده‌ام رسوخ کرده‌ام;

اگرچه همه چيز را به دنبال ِ خود کشيده‌ام: همه‌ي ِ حوادث را، ماجراها
را، عشق‌ها و رنج‌ها را به دنبال ِ خود کشيده‌ام و زير ِ اين پرده‌ي ِ
زيتوني‌رنگ که پيشاني‌ي ِ آفتاب‌سوخته‌ي ِ من است پنهان
کرده‌ام، ــ
اما من هيچ کدام ِ اين‌ها را نخواهم گفت
لام‌تاکام حرفي نخواهم زد
مي‌گذارم هنوز چو نسيمي سبک از سر ِ بازمانده‌ي ِ عمرم بگذرم و بر
همه چيز بايستم و در همه چيز تاءمل کنم، رسوخ کنم. همه چيز
را دنبال ِ خود بکشم و زير ِ پرده‌ي ِ زيتوني‌رنگ پنهان کنم:
همه‌ي ِ حوادث و ماجراها را، عشق‌ها را و رنج‌ها را مثل ِ رازي
مثل ِ سرّي پُشت ِ اين پرده‌ي ِ ضخيم به چاهي بي‌انتها بريزم،
نابود ِشان کنم و از آن همه لام‌تاکام با کسي حرفي نزنم...

بگذار کسي نداند که چه‌گونه من به جاي ِ نوازش‌شدن، بوسيده‌شدن،
گزيده شده‌ام!

بگذار هيچ‌کس نداند، هيچ‌کس! و از ميان ِ همه‌ي ِ خدايان، خدائي جز
فراموشي بر اين همه رنج آگاه نگردد.

و به‌کلي مثل ِ اين که اين‌ها همه نبوده است، اصلاً نبوده است و من
هم‌چون تمام ِ آن کسان که ديگر نامي ندارند ــ نسيم‌وار از سر ِ
اين‌ها همه نگذشته‌ام و بر اين‌ها همه تاءمل نکرده‌ام، اين‌ها همه
را نديده‌ام...

بگذار هيچ‌کس نداند، هيچ‌کس نداند تا روزي که سرانجام، آفتابي که
بايد به چمن‌ها و جنگل‌ها بتابد، آب ِ اين درياي ِ مانع را
بخشکاند و مرا چون قايقي فرسوده به شن بنشاند و بدين‌گونه،
روح ِ مرا به رُکسانا ــ روح ِ دريا و عشق و زنده‌گي ــ بازرساند.
چرا که رُکساناي ِ من مرا به هجراني که اعصاب را مي‌فرسايد و دلهره
مي‌آورد محکوم کرده است. و محکوم‌ام کرده است که تا روز ِ
خشکيدن ِ درياها به انتظار ِ رسيدن ِ بدو ــ در اضطراب ِانتظاري
سرگردان ــ محبوس بمانم...

و اين است ماجراي ِ شبي که به دامن ِ رُکسانا آويختم و از او خواستم
که مرا با خود ببرد. چرا که رُکسانا ــ روح ِ دريا و عشق و زنده‌گي
ــ در کلبه‌ي ِ چوبين ِ ساحلي نمي‌گنجيد، و من بي‌وجود ِ رُکسانا
ــ بي‌تلاش و بي‌عشق و بي‌زنده‌گي ــ در ناآسوده‌گي و نوميدي
زنده نمي‌توانستم بود...

□

...سرانجام، در عربده‌هاي ِ ديوانه‌وار ِ شبي تار و توفاني که دريا تلاشي
زنده داشت و جرقه‌هاي ِ رعد، زنده‌گي را در جامه‌ي ِ قارچ‌هاي ِ
وحشي به دامن ِ کوهستان مي‌ريخت; ديرگاه از کلبه‌ي ِ چوبين ِ
ساحلي بيرون آمدم. و توفان با من درآويخت و شنل ِ سُرخ ِ مرا
تکان داد و من در زردتابي‌ي ِ فانوس، مخمل ِ کبود ِ آستر ِ آن را
ديدم. و سرماي ِ پائيزي استخوان‌هاي ِ مرا لرزاند.

اما سايه‌ي ِ دراز ِ پاهاي‌ام که به‌دقت از نور ِ نيم‌رنگ ِ فانوس
مي‌گريخت و در پناه ِ من به ظلمت ِ خيس و غليظ ِ شب
مي‌پيوست، به رفت‌وآمد تعجيل مي‌کرد. و من شتاب‌ام را بر او
تحميل مي‌کردم. و دل‌ام در آتش بود. و موج ِ دريا از سنگ‌چين ِ
ساحل لب‌پَر مي‌زد. و شب سنگين و سرد و توفاني بود. زمين
پُرآب و هوا پُرآتش بود. و من در شنل ِ سُرخ ِ خويش، شيطان
را مي‌مانستم که به مجلس ِ عشرت‌هاي ِ شوق‌انگيز مي‌رفت.

اما دل‌ام در آتش بود و سوزنده‌گي‌ي ِ اين آتش را در گلوي ِ
خوداحساس مي‌کردم. و باد، مرا از پيش‌رفتن مانع مي‌شد...

کنار ِ ساحل ِ آشوب، مرغي فرياد زد
و صداي ِ او در غرش ِ روشن ِ رعد خفه شد.
و من فانوس را در قايق نهادم. و ريسمان ِ قايق را از چوب‌پايه جدا
کردم. و در واپس‌رفت ِ نخستين موجي که به زير ِ قايق رسيد،
رو به درياي ِ ظلمت‌آشوب پارو کشيدم. و در ولوله‌ي ِ موج و
باد ــ در آن شب ِ نيمه‌خيس ِ غليظ ــ به درياي ِ ديوانه درآمدم که
کف ِ جوشان ِ غيظ بر لبان ِ کبودش مي‌دويد.

موج از ساحل بالا مي‌کشيد
و دريا گُرده تهي مي‌کرد

و من در شيب ِ تهي‌گاه ِ دريا چنان فرومي‌شدم که برخورد ِ کف ِ قايق را
با ماسه‌هائي که درياي ِ آبستن هرگز نخواهد ِشان زاد، احساس
مي‌کردم.

اما مي‌ديدم که ناآسوده‌گي‌ي ِ روح ِ من اندک‌اندک خود را به
آشفته‌گي‌ي ِ دنياي ِ خيس و تلاش‌کار ِ بيرون وامي‌گذارد.
و آرام‌آرام، رسوب ِآسايش را در اندرون ِ خود احساس مي‌کردم.

ليکن شب آشفته بود
و دريا پرپر مي‌زد
و مستي ديرسيرابي در آشوب ِسرد ِ امواج ِ ديوانه به جُست‌وجوي ِ
لذتي گريخته عربده مي‌کشيد...
و من ديدم که آسايشي يافته‌ام
و اکنون به حلزوني دربه‌در مي‌مانم که در زيروزبررفت ِ بي‌پايان ِ
شتابنده‌گان ِ دريا صدفي جُسته است.
و مي‌ديدم که اگر فانوس را به آب افکنم و سياهي‌ي ِ شب را به
فروبسته‌گي‌ي ِ چشمان ِ خود تعبير کنم، به بوداي ِ بي‌دغدغه
ماننده‌ام که درد را ازآن‌روي که طليعه‌تاز ِ نيروانا مي‌داند به
دلاسوده‌گي برمي‌گزارد.
اما من از مرگ به زنده‌گي گريخته بودم.
و بوي ِ لجن ِ نمک‌سود ِ شب ِ خفتن‌جاي ِ ماهي‌خوارها که با انقلاب
ِامواج ِ برآمده هم‌راه ِ وزش ِ باد در نفس ِ من چپيده بود، مرا به
دامن ِ دريا کشيده بود.
و زيروفرارفت ِ زنده‌وار ِ دريا، مرا به‌سان ِ قايقي که باد ِ دريا
ريسمان‌اش را بگسلد از سکون ِ مرده‌وار ِ ساحل بر آب رانده
بود،
و در مي‌يافتم از راهي که بودا گذشته است به زنده‌گي بازمي‌گردم.
و در اين هنگام
در زردتابي‌ي ِ نيم‌رنگ ِ فانوس، سرکشي‌ي ِ کوهه‌هاي ِ بي‌تاب را
مي‌نگريستم.
و آسايش ِ تن و روح ِ من در اندرون ِ من به خواب مي‌رفت.
و شب آشفته بود
و دريا چون مرغي سرکنده پرپرمي‌زد و به‌سان ِ مستي ناسيراب به
جُست‌وجوي ِ لذت عربده مي‌کشيد.

□

در يک آن، پنداشتم که من اکنون همه چيز ِ زنده‌گي را به‌دل‌خواه ِ خود
يافته‌ام.
يک چند، سنگيني‌ي ِ خُردکننده‌ي ِ آرامش ِ ساحل را در خفقان ِ مرگي
بي‌جوش، بر بي‌تابي‌ي ِ روح ِ آشفته‌ئي که به دنبال ِ آسايش
مي‌گشت تحمل کرده بودم: ــ آسايشي که از جوشش مايه
مي‌گيرد!
و سرانجام در شبي چنان تيره، به‌سان ِ قايقي که باد ِ دريا ريسمان‌اش را
بگسلد، دل به درياي ِ توفاني زده بودم.
و دريا آشوب بود.
و من در زيروفرارفت ِ زنده‌وار ِ آن‌که خواهشي پُرتپش در هر موج ِ
بي‌تاب‌اش گردن مي‌کشيد، مايه‌ي ِ آسايش و زنده‌گي‌ي ِ خود را
بازيافته بودم، همه چيز ِ زنده‌گي را به‌دل‌خواه ِ خويش به‌دست
آورده‌بودم.
اما ناگهان در آشفته‌گي‌ي ِ تيره و روشن ِ بخار و مه ِ بالاي ِ قايق ــ که
شب گهواره جنبان‌اش بود ــ و در انعکاس ِ نور ِ زردي که به
مخمل ِ سُرخ ِ شنل ِ من مي‌تافت، چهره‌ئي آشنا به چشمان‌ام
سايه زد.
و خيزاب‌ها، کنار ِ قايق ِ بي‌قرار ِ بي‌آرام در تب ِ سرد ِ خود مي‌سوختند.

فرياد کشيدم: «رُکسانا!»

اما او در آرامش ِ خود آسايش نداشت
و غريو ِ من به مانند ِ نفسي که در توده‌هاي ِ عظيم دود دَمَند، چهره‌ي ِ او
را برآشفت. و اين غريو، رخساره‌ي ِ رويائي‌ي ِ او را به‌سان ِ
روح ِ گنه‌کاري شب‌گرد که از آواز ِ خروس نزديکي‌ي ِ
سپيده‌دمان را احساس کند، شکنجه کرد.
و من زير ِ پرده‌ي ِ نازک ِ مه و ابر، ديدم‌اش که چشمان را به خواب
گرفت و دندان‌هاي‌اش را از فشار ِ رنجي گنگ برهم‌فشرد.

فرياد کشيدم: «رُکسانا!»

اما او در آرامش ِ خود آسوده نبود
و به‌سان ِ مهي از باد آشفته، با سکوتي که غريو ِ مستانه‌ي ِ توفان ِ ديوانه
را در زمينه‌ي ِ خود پُررنگ‌تر مي‌نمود و برجسته‌تر مي‌ساخت و
برهنه‌تر مي‌کرد، گفت:
«ــ من همين درياي ِ بي‌پايان‌ام!»

و در دريا آشوب بود
در دريا توفان بود...

فرياد کشيدم: «ــ رُکسانا!»
اما رُکسانا در تب ِ سرد ِ خود مي‌سوخت
و کف ِ غيظ بر لب ِ دريا مي‌دويد
و در دل ِ من آتش بود

و زن ِ مه‌آلود که رخسارش از انعکاس ِ نور ِ زرد ِ فانوس بر مخمل ِ
سُرخ ِ شنل ِ من رنگ مي‌گرفت و من سايه‌ي ِ بزرگ ِ او را بر قايق
و فانوس و روح ِ خودم احساس مي‌کردم، با سکوتي که
شُکوه‌اش دلهره‌آور بود، گفت:
«ــ من همين توفان‌ام من همين غريوم من همين درياي ِ آشوب‌ام که
آتش ِ صدهزار خواهش ِ زنده در هر موج ِ بي‌تاب‌اش شعله
مي‌زند!»

«رُکسانا!»

«ــ اگر مي‌توانستي بيائي، تو را با خود مي‌بردم.
تو نيز ابري مي‌شدي و هنگام ِ ديدار ِ ما از قلب ِ ما آتش مي‌جَست و
دريا و آسمان را روشن مي‌کرد...
در فريادهاي ِ توفاني‌ي ِ خود سرود مي‌خوانديم در آشوب ِامواج ِ کف
کرده‌ي ِ دورگريز ِ خود آسايش مي‌يافتيم و در لهيب ِ آتش ِ سرد ِ
روح ِ پُرخروش ِ خود مي‌زيستيم...
اما تو نمي‌تواني بيائي، نمي‌تواني
تو نمي‌تواني قدمي از جاي ِ خود فراتر بگذاري!»

«ــ مي‌توانم

رُکسانا!

مي‌توانم»...

«ــ مي‌توانستي، اما اکنون نمي‌تواني

و ميان ِ من و تو به همان اندازه فاصله هست که ميان ِ ابرهائي که در
آسمان و انسان‌هائي که بر زمين سرگردان‌اند...»

«ــ رُکسانا...»
و ديگر در فرياد ِ من آتش ِ اميدي جرقه نمي‌زد.

«ــ شايد بتواني تا روزي که هنوز آخرين نشانه‌هاي ِ زنده‌گي را از تو
بازنستانده‌اند چونان قايقي که باد ِ دريا ريسمان‌اش را از
چوب‌پايه‌ي ِ ساحل بگسلد بر درياي ِ دل ِ من عشق ِ من
زنده‌گي‌ي ِ من بي‌وقفه‌گردي کني... با آرامش ِ من آرامش يابي
در توفان ِ من بغريوي و ابري که به دريا مي‌گريد شوراب ِاشک
را از چهره‌ات بشويد.
تا اگر روزي، آفتابي که بايد بر چمن‌ها و جنگل‌ها بتابد آب ِ اين دريا را
فرو خشکاند و مرا گودالي بي‌آب و بي‌ثمر کرد، تو نيز به‌سان ِ
قايقي برخاک‌افتاده بي‌ثمر گردي و بدين‌گونه، ميان ِ تو و من
آشنائي‌ي ِ نزديک‌تري پديد آيد.
اما اگر انديشه کني که هم‌اکنون مي‌تواني به من که روح ِ دريا روح ِ
عشق و روح ِ زنده‌گي هستم بازرسي، نمي‌تواني،نمي‌تواني!
«ــ رُک... سا... نا»
و فرياد ِ من ديگر به پچپچه‌ئي ماءيوس و مضطرب مبدل گشته بود.

و دريا آشوب بود.
و خيال ِ زنده‌گي با درون ِ شوريده‌اش عربده مي‌زد.
و رُکسانا بر قايق و من و بر همه‌ي ِ دريا در پيکري ابري که از باد به‌هم
برمي‌آمد در تب ِ زنده‌ي ِ خود غريو مي‌کشيد:

«ــ شايد به هم بازرسيم: روزي که من به‌سان ِ دريائي خشکيدم، و تو
چون قايقي فرسوده بر خاک ماندي
اما اکنون ميان ِ ما فاصله چندان است که ميان ِ ابرهائي که در آسمان و
انسان‌هائي که بر زمين سرگردان‌اند».

«ــ مي‌توانم

رُکسانا!

مي‌توانم...»

«ــ نمي‌تواني!

نمي‌تواني»

«ــ رُکسانا...»
خواهش ِ متضرعي در صداي‌ام مي‌گريست
و در دريا آشوب بود.

«ــ اگر مي‌توانستي تو را با خود مي‌بردم
تو هم بر اين درياي ِ پُرآشوب موجي تلاش‌کار مي‌شدي و آن‌گاه در
التهاب ِ شب‌هاي ِ سياه و توفاني که خواهشي قالب‌شکاف در
هر موج ِ بي‌تاب ِ دريا گردن مي‌کشد، در زيروفرارفت ِ
جاويدان ِ کوهه‌هاي ِ تلاش، زنده‌گي مي‌گرفتيم.»

بي‌تاب در آخرين حمله‌ي ِ ياءس کوشيدم تا از جاي برخيزم اما زنجير ِ
لنگري به خروار بر پاي‌ام بود.
و خيزاب‌ها کنار ِ قايق ِ بي‌قرار ِ بي‌سکون در تب ِ سرد ِ خود
مي‌سوختند.
و روح ِ تلاشنده‌ي ِ من در زندان ِ زمخت و سنگين ِ تن‌ام مي‌افسرد
و رُکسانا بر قايق و من و دريا در پيکر ِ ابري که از باد به‌هم‌برآيد، با
سکوتي که غريو ِ شتابنده‌گان ِ موج را بر زمينه‌ي ِ خود
برجسته‌تر مي‌کرد فرياد مي‌کشيد:

«ــ نمي‌تواني!

و هرکس آن‌چه را که دوست مي‌دارد در بند مي‌گذارد.
و هر زن مرواريد ِ غلتان ِ خود را به زندان ِ صندوق‌اش محبوس
مي‌دارد،

و زنجيرهاي ِ گران را من بر پاي‌ات نهاده‌ام، ورنه پيش از آن‌که به من
رسي طعمه‌ي ِ درياي ِ بي‌انتها شده بودي و چشمان‌ات چون دو
مرواريد ِ جان‌دار که هرگز صيد ِ غواصان ِ دريا نگردد، بلع ِ
صدف‌ها شده بود...

تو نمي‌تواني بيائي

نمي‌تواني بيائي!

تو مي‌بايد به کلبه‌ي ِ چوبين ِ ساحلي بازگردي و تا روزي که آفتاب مرا
و تو را بي‌ثمر نکرده است، کنار ِ دريا از عشق ِ من، تنها از عشق ِ
من روزي بگيري...»

□

من در آخرين شعله‌ي ِ زردتاب ِ فانوس، چکش ِ باران را بر آب‌هاي ِ
کف کرده‌ي ِ بي‌پايان ِ دريا ديدم و سحرگاهان مردان ِ ساحل، در
قايقي که امواج ِ سرگردان به خاک کشانده بود مدهوش‌ام
يافتند...

□

بگذار کسي نداند که ماجراي ِ من و رُکسانا چه‌گونه بود!

من اکنون در کلبه‌ي ِ چوبين ِ ساحلي که باد در سفال ِ بام‌اش عربده
مي‌کشد و باران از درز ِ تخته‌هاي ِ ديوارش به درون نشت
مي‌کند، از دريچه به درياي ِ آشوب مي‌نگرم و از پس ِ ديوار ِ
چوبين، رفت‌وآمد ِ آرام و متجسسانه‌ي ِ مردم ِ کنج‌کاوي را که به
تماشاي ِ ديوانه‌گان رغبتي دارند احساس مي‌کنم. و مي‌شنوم که
زير ِ لب با يک‌ديگر مي‌گويند:

«ــ هان گوش کنيد، ديوانه هم‌اکنون با خود سخن خواهد گفت».

و من از غيظ لب به دندان مي‌گزم و انتظار ِ آن روز ِ ديرآينده که آفتاب،
آبِ درياهاي ِ مانع را خشکانده باشد و مرا چون قايقي رسيده
به ساحل به خاک نشانده باشد و روح ِ مرا به رُکسانا ــ روح ِ دريا
و عشق و زنده‌گي ــ بازرسانده باشد، به سان ِ آتش ِ سرد ِ اميدي
در تَه ِ چشمان‌ام شعله مي‌زند. و زير ِ لب با سکوتي مرگ‌بار
فرياد مي‌زنم:

«رُکسانا!»

و غريو ِ بي‌پايان ِ رُکسانا را مي‌شنوم که از دل ِ دريا، با شتاب ِ بي‌وقفه‌ي ِ
خيزاب‌هاي ِ دريا که هزاران خواهش ِ زنده در هر موج ِ
بي‌تاب‌اش گردن مي‌کشد، يک‌ريز فرياد مي‌زند:

«ــ نمي‌تواني بيائي!

نمي‌تواني بيائي!»...

مشت بر ديوار ِ چوبين مي‌کوبم و به مردم ِ کنج‌کاوي که از ديدار ِ
ديوانه‌گان دل‌شاد مي‌شوند و سايه‌شان که به درز ِ تخته‌ها مي‌افتد
حدود ِ هيکل ِشان را مشخص مي‌کند، نهيب مي‌زنم:

«ــ مي‌شنويد؟

بدبخت‌ها

مي‌شنويد؟»

و سايه‌ها از درز ِ تخته‌هاي ِ ديوار به زمين مي‌افتند.
و من، زير ِ ضرب ِ پاهاي ِ گريزآهنگ، فرياد ِ رُکسانا را مي‌شنوم ��ه از
دل ِ دريا، با شتاب ِ بي‌وقفه‌ي ِ امواج ِ خويش، هم‌راه ِ بادي که از
فراز ِ آب‌هاي ِ دوردست مي‌گذرد، يک‌ريز فرياد مي‌کشد:

«ــ نمي‌تواني بيائي!

نمي‌تواني بيائي!».

كنسرت استاد شجریان در گوتنبرگ سوئد، با حضور سبزها

دوشنبه بیست و سوم شهریور ۱۳۸۸ | 0:49 | <<* آل پا *>> -

"دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت، دائما یكسان نباشد حال دوران غم مخور"
كنسرت استاد شجریان در گوتنبرگ سوئد، با حضور سبزها

كاروان موسیقایی "شهناز" بعد از گذر از فرانكفورت، كلن و هانوفر آلمان به گوتنبرگ سوئد رسید تا فرصت لذت بردن از موسیقی سنتی را به ایرانیان مقیم این شهر عرضه كند. كنسرت قرار بود از 7:30 عصر آغاز شود اما تا نشستن تمامی حاضرین و آغاز كنسرت ساعت به 8 رسید. قبل از آغاز كنسرت نكته ای كه به چشم میآمد حضور عده ای از مردم به خصوص جوانان و دانشجویان با نشانهای سبز مثل تی شرت، دستبند، شال، گل، پوستر، نوشته و ... بود.

حدود ساعت 8 و قبل از ورود اعضای گروه به سالن از استاد دعوت شد تا تندیسی را از طرف رادیو محلی فارسی گوتنبرگ توسط جناب امیری به او اهدا كنند. پس از اهدا تندیس بخش اول كنسرت كه در دستگار شور بود و "مرغ خوشخوان" نام داشت شروع شد. پیش درآمد، ساز و آواز، تصنیف "پیام نسیم"، ساز و آواز، چهارمضراب، آواز مثنوی و تصنیف "مرغ خوشخوان" كه همگی ساخته ی شجریان و تنظیم درخشانی بودند بر روی اشعاری از حافظ و مولانا اجرا شد. تصنیف "مرغ خوشخوان" كه بر روی شعر معروف "یوسف گم گشته باز آید به كنعان غم مخور" ساخته شده بود پیام آور صبر و مقاومت تا روزهای روشن بود.

بخش اول كه مجموعا 1:15 طول كشید به پایان رسید و استراحت (آنتراكت) 20 دقیقه ای شروع شد. قبل از آغاز بخش دوم پوستری كه بر روی آن "تفنگت را زمین بگذار..." با عكسهایی از شجریان، مشیری و درخشانی بود را به نماینده ی "دل آواز" دادم تا كنار صندلی استاد بگذارد تا درخواست ما برای خواندن تصنیف "زبان آتش" به گوش استاد برسد.

هر چند میدانستم خواندن اش به تمرین و آمادگی گروهی نیاز دارد و احتمال اش بسیار ضعیف است. وقتی گروه به صحنه آمد درخشانی پوستر را دید و به شجریان داد. او هم نگاهی به پوستر انداخت و بین دفتر نوتها و نوشتههایش گذاشت و ما ازین كه پیام امان به استاد رسیده خوشحال شدیم.

بخش دوم با عنوان "رندان مست" در دستگاه همایون تقریبا همان قطعاتی بود كه در كنسرت تهران اجرا شده بود و اخیرا آلبوماش روانهی بازار شده است. قطعه "دیدار"، زنگ شتر (برگرفته از ردیف میرزا عبدالله)، ساز و آواز، تصنیف "چشم یاری"، ادامه سازوآواز، تصنیف "باد صبا" (ساخته حسام السلطنه كه سالها قبل توسط استاد اجرا شده بود ولی این بار با تنظیمی متفاوت اجرا شد)، آواز شوشتری، چهارمضراب بیداد، ساز و آواز، و تصنیف "رندان مست" كه برخی ساخته ی شجریان و برخی درخشانی بودند و بر روی اشعاری از سعدی، حافظ و مولانا بود به اجرا در آمدند. تغییراتی كه این اجرا با اجرای تهران داشت در آوازها (كه بالطبع بداهه خوانده میشوند و در اجراهای مختلف اندكی متفاوتاند) و هم چنین اضافه شدن دو نوازنده، سحر ابراهیم (قانون) و نگار خاركن (كمانچه) بود.

این بخش هم تقریبا 1:10 طول كشید و قسمتهای رسمی كنسرت به پایان رسید و نوبت خواندن تصنیف غیر رسمی و همیشگی استاد بود. تا قبل از این دوره از كنسرتها، همیشه "مرغ سحر" با تنظیمهای مختلف اجرا میشد اما در تور اروپا این بار استاد با توجه به شرایط كشور "رزم مشترك" یا همان "همراه شو عزیز" را آماده كرده بود.

اما حاضرین در سالن تقاضای دیگری داشتند: "زبان آتش" یا همان "تفنگت را زمین بگذار" كه به تازگی انرژی مضاعفی به جنبش سبز مردم ایران داده است. این تقاضا با فریادهای زبان آتش و تفنگت را زمین بگذار به گوش استاد رسید كه با تشویق حاضرین همراه بود اما در نهایت و به دلیل آماده نبودن گروه همان "رزم مشترك" اجرا شد كه باز هم با تشویق حضار و همین طور گرفتن دستهای اشان به نشانه ی علامت V همراه بود.

فیلم این قسمت از كنسرت را میتوانید از اینجا (Youtube) ببینید(توضیح این نكته ضروری است كه بارها اعلام شد كه گرفتن فیلم از كنسرت ممنوع است اما این قسمت جزو قسمتهای اصلی كنسرت كه از قبل در بروشور اعلام شده بود نیست و به خاطر حواشی اجتماعی-سیاسی آن منتشر میشود).

با اجرای این تصنیف كنسرت به پایان رسید. تعدادی از علاقمندان جلوی درب اصلی منتظر استاد بودند اما استاد و گروه شهناز از درب پشت ساختمان خارج شدند. به استاد گفتم كه بسیاری از مردم منتظر اجرای "زبان آتش" در كنسرتهایاش هستند، استاد عدم آمادگی گروه را علت اجرا نكردن این تصنیف عنوان كرد و گفت انشاالله این تصنیف را با گروه تمرین كرده و در كنسرتهای آینده اجرا خواهند كرد.

تفنگت را زمین بگذار ، ویدیو کلیپ زبان آتش ، تصنیف جدید استاد شجریان در ارتباط با وقایع اخیر

جمعه بیستم شهریور ۱۳۸۸ | 14:26 | <<* آل پا *>> -

لینک دانلود در سایت 4shared

تصنیف جدید استاد شجریان/ زبان آتش...

پنجشنبه نوزدهم شهریور ۱۳۸۸ | 22:47 | <<* آل پا *>> -

تفنگت را زمین بگذار...

تفنگت را زمین بگذار
که من بیزارم از دیدار این خونبار ناهنجار
تفنگ دست تو یعنی زبان آتش و آهن
من اما پیش این اهریمنی ابزار بنیان‌کن
ندارم جز زبان دل، دلی لبریز از مهر تو،
تو ای با دوستی دشمن!
زبان آتش و آهن
زبان خشم و خونریزی ست
زبان قهر چنگیزی ست
بیا، بنشین، بگو، بشنو سخن شاید
فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید
برادر گر که می‌خوانی مرا،
بنشین برادر وار

تفنگت را زمین بگذار،
تفنگت را زمین بگذار تا از جسم تو
این دیو انسان‌کُش برون آید.
تو از آیین انسانی چه می‌دانی؟
اگر جان را خدا داده ست
چرا باید تو بستانی؟
چرا باید که با یک لحظه، غفلت،
این برادر را
به خاک و خون بغلتانی؟
گرفتم در همه
احوال حق‌گویی و حق‌جویی...
و حق با توست
ولی حق را ــ برادر جان ــ
به‌زور این زبان نافهم آتش‌بار
نباید جست...
اگر این بار شد وجدان خواب
آلوده‌ات بیدار

تفنگت را زمین بگذار...

دانلود کنید : زبان آتش ، استاد محمد رضا شجریان ، تنظیم : مجید درخشانی

شعر
:: فریدون مشیری

آهنگ:: محمدرضا شجریان

تنظیم
:: مجید درخشانی

استاد شجریان در آلمان

پنجشنبه نوزدهم شهریور ۱۳۸۸ | 22:28 | <<* آل پا *>> -

استاد شجریان در آلمان

استاد محمدرضا شجریان که برای اجرای کنسرت های اروپا در آلمان حضور دارند ، روز گذشته با استاد هوشنگ ابتهاج - سایه - شاعر بزرگ معاصر ایران دیداری داشتند.
استاد محمدرضا شجریان که برای اجرای کنسرت های اروپا در آلمان حضور دارند ، روز گذشته با استاد هوشنگ ابتهاج - سایه - شاعر بزرگ معاصر ایران دیداری داشتند.
لازم به ذکر است در پی انتشار مصاحبه ای با استاد، ضمن تکذیب این گفتگو ، ایشان از زمان حضور در آلمان با هیچ خبرگزاریی مصاحبه نداشته اند.
مشروح اخبار گفتگوها ، مصاحبه ها و کنسرت های اروپا مستقیماً از طریق سایت دل آواز به اطلاع خواهد رسید.

اهالي فرهنگ و هنر خاطرات «داد» را زنده کردند

چهارشنبه هجدهم شهریور ۱۳۸۸ | 0:18 | <<* آل پا *>> -

گروه فرهنگي؛مراسم چهلمين روز درگذشت زنده ياد سيف الله داد شامگاه يکشنبه با حضور جمعي از اهالي فرهنگ و هنر و همکاران و دوستان آن مرحوم در تالار حافظ شيرازي برگزار شد. در ابتداي اين مراسم کليپي از فعاليت هاي زنده ياد داد و همچنين مراسم تشييع او ساخته احسان شاکري پخش شد. سپس محسن راستاني هنرمند عکاس و دوست مرحوم داد به ذکر خاطراتي از دوران کودکي خود به همراه وي و زندگي در خرمشهر پرداخت و گفت؛ «مرگ با تمام توانش همه چيزها را از بين مي برد ولي قدرت از بين بردن خاطرات را ندارد.» او افزود؛ «من از کوچه هايي که داد قدم زده عبور کردم، در خانه هايي را که کوبيد باز کردم و به کساني که سلام کرد نگاه کردم. بزرگي داد تنها به خاطر فيلمساز بودنش نيست بلکه به خاطر اين است که در شهر خرمشهر بزرگ شده است؛ خرمشهري که نه با انقلاب و جنگ آغاز شد بلکه کودکي ما آغازکننده خرمشهر بود. خرمشهر در آن زمان شهر مرفه خداپرست بود.» در ادامه اين مراسم بهبهاني يار دوران دانشگاه زنده ياد داد خاطرات را تنها باقيمانده پس از مرگ هر انساني دانست؛ «خاطرات بعضي از انسان ها در يک کلمه، جمله يا پاراگراف خلاصه مي شود. اندک انسان هايي هستند که به اندازه يک کتاب خاطره باقي مي گذارند و داد اين گونه انساني بود. وي در حيات خود دايره المعارفي از ايمان، سخاوت و رادمردي بود.» او با اشاره به فعاليت هاي اخير مرحوم سيف الله داد اظهار داشت؛ «او فعالانه در دوره انتخابات حضور داشت و همه را به تکاپو وامي داشت و براي شرکت در انتخابات ترغيب مي کرد. همان گونه که سوم خرداد جهان آرا و خرمشهر را به ياد مي آورد 22 خرداد نيز سيف الله داد را به خاطر مي اندازد که با تن رنجورش تلاش مي کرد.» در بخش پاياني مراسم حجت الاسلام حشمتي عضو موسس بنياد حفظ و نشر آثار امام خميني(ره) و از دوستان زنده ياد داد به ذکر خاطراتي از دوران تحصيل در دانشگاه و احياي انجمن اسلامي دانشگاه شيراز و ديدار با امام (ره) و سخنراني داد در حضور ايشان پرداخت و گفت؛ «داد روشنفکر، خوشفکر و دانا بود. او بنده صالح خدا بود، از کسي نترسيد و بندگي کسي را نکرد.» به گزارش مهر احمد مسجدجامعي رئيس کميسيون فرهنگي شوراي شهر تهران، محمدرضا جعفري جلوه معاون سينمايي وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي، امير اثباتي، علي معلم، سيدرضا ميرکريمي، محمد نيک بين، عليرضا داودنژاد، علي اکبر قاضي نظام، عليرضا و طاها شجاع نوري و... از جمله هنرمندان و مديران حاضر در اين مراسم بودند.

باهنر: اگر توصیه رهبری نبود ۸ تا ۹ نفر رأی نمی‌آوردند

جمعه سیزدهم شهریور ۱۳۸۸ | 23:49 | <<* آل پا *>> -

باهنر: اگر توصیه رهبری نبود ۸ تا ۹ نفر رأی نمی‌آوردند

محمدرضا باهنر، نایب رئیس مجلس شورای اسلامی

۱۳۸۸/۰۶/۱۳

تنها ساعاتی پس از رأی اعتماد مجلس به ۱۸ نفر از ۲۱ وزير معرفی محمود احمدی‌نژاد، محمدرضا باهنر، نایب رئیس مجلس هشتم، اظهار داشت که با توصيه‌های رهبری وزرای بيشتری رد صلاحيت نشدند.

آقای باهنر گفت: «به هر حال همه چيز به خير گذشت و پيام رهبری بود که نقش مهمی در اين زمينه ايفا کرد. در زمان شمارش آرا فضا را اين طور می‌شد ديد که اگر توصيه رهبری نبود احتمال داشت که ۸ الی ۹ نفر از وزرا رأی نياورند و اين آغاز خوبی برای دولت نبود».

نايب رئيس مجلس در ادامه آنچه «تيزبينی» رهبری خواند را باعث ايجاد تغيير در تحليل نمايندگان دانست، تغييری که اگر صورت نمی‌گرفت تعداد وزرای رد صلاحيت شده به مراتب بيشتر از سه نفر می‌شد.

معرفی کابينه دهم به مجلس از ابتدا با انتقادهای فراوانی روبه‌رو بود، از نحوه معرفی کابينه به مجلس تا عدم رايزنی با نمايندگان بر سر مصاديق تا به ميان آوردن گزينه‌هايی که به باور برخی نمايندگان از تجربه درخور با وزارتخانه مربوطه همراه نبودند.

به همين خاطر از همان ابتدا در مورد اين که چند نفر از وزيران نمی‌توانند رأی اعتماد مجلس را به دست آورند، گمانه‌زنی‌هايی مطرح شد. ابتدا محمدرضا باهنر اعلام کرد که ۴ يا ۵ نفر از وزيران رأی نمی‌آورند و دو نفر هم مشکوک هستند.

محمدحسن ابوترابی فرد نايب رئيس اول مجلس هم نظر باهنر را تأييد کرد. پس از نظر اين دو نايب رئيس، برخی از نمايندگان هم با دو برابر و سه برابر کردن اين آمار از افتادن يک سوم کابينه دهم خبر دادند. به طور نمونه احمد توکلی اظهار نظر کرد که «يک سوم کابينه رأی نمی‌آورد».

کم تجربگی، عدم تناسب سابقه و تجربه کاری وزرای پيشنهادی با مقامی که برايشان در نظر گرفته شده بود، از جمله مهم‌ترين دلايلی بود که احمد توکلی برای عدم اعتماد به آنها مطرح کرد.

آقای باهنر در ادامه اظهارات خود در جلسه افطاری پنج‌شنبه شب جامعه اسلامی مهندسين، در مسجد دانشگاه امام صادق گفت: «اگر پيام رهبری نبود احتمال می‌دهيم که وزرای نفت، صنايع، بازرگانی، تعاون، راه و ترابری و حتی وزارت خارجه رأی نمی‌آوردند».

بنا به گفته آقای باهنر آيت‌الله خامنه‌ای به نمايندگان مجلس پيام داده بود که در کارآمدی وزرای پيشنهادی بر نظر رئيس‌جمهور اعتماد کنند.

روز پنجشنبه محمود احمدی‌نژاد پس از پايان سخنان موافق و مخالف وزيران پيشنهادی در صحن مجلس گفت: «صحنه اين چهار پنج روز نشان داد که دموکراسی در ايران حقيقی است و يک الگوی جديد از دموکراسی را به دنيا ارائه کرد».

محمود احمدی‌نژاد سه ماه وقت دارد تا برای وزارتخانه‌هايی که وزرای آن نتوانستند از مجلس رأی اعتماد بگيرند، نامزدهای جديد معرفی کند.

کافه آلپا

این حصار فکر تو اندازه ی من نیست

حضرت آیت الله منتظری به ملکوت اعلی پیوست

آل پاچينو با يک کتاب به سينما برمي گردد

خوکها (pigs)

ناگهان پايان مضراب

پژواکِ معنايیِ سَبک در کارِ نيچه - پیوندگاهِ فلسفه و ادبیّات

استنلی کوبریک Stanley Kubrick

جنايت فجيع در تهران

کمل

درباره

اعضا

پایه گذاران نخستین

کنونی

آلبوم‌ها

استودیوئی

لایو

برگزیده آثار

انتقاد از مصوبه تغيير رئيس فرهنگستان هنر

شتاب بخشيدن به درمان با سينما

صداي شجريان به عنوان مرجع تحقيق آواز ايراني در دانشگاه سوربن ضبط شد

گفتگو با آل پاچینو: هیچوقت تا به حال شادی را درک نکرده‌ام

آهوي تنها اثری از (صادق هدايت)

صورت زخمی: «هاوارد هاکس»

رندان سلامت میکنند جان را غلامت میکنند - مولوی

ناگهان نام بهرام بيضايي اعلام شد

Obama On Winning the Nobel Peace Prize

شادی آزادی

انسان

شتاب بخشيدن به درمان با سود جستن از سينما

تحلیل روانی قاتل جان لنون در یک فیلم

پرویز مشکاتیان

فعالیت حرفه‌ای

مه

بگذار پس از من هرگز کسي نداند از رُکسانا با من چه گذشت.

كنسرت استاد شجریان در گوتنبرگ سوئد، با حضور سبزها

تفنگت را زمین بگذار ، ویدیو کلیپ زبان آتش ، تصنیف جدید استاد شجریان در ارتباط با وقایع اخیر

تصنیف جدید استاد شجریان/ زبان آتش...

استاد شجریان در آلمان

اهالي فرهنگ و هنر خاطرات «داد» را زنده کردند

باهنر: اگر توصیه رهبری نبود ۸ تا ۹ نفر رأی نمی‌آوردند

باهنر: اگر توصیه رهبری نبود ۸ تا ۹ نفر رأی نمی‌آوردند

مشخصات وب

منو وب

موضوعات وب

پیوندهای روزانه

آرشیو وب

وبلاگ استت